Μέτρα τα αμύγδαλα

Μέτρα τα αμύγδαλα,
μέτρα ό,τι ήταν πικρό και σε κράτησε ξύπνια,
μέτρα και μένα σε αυτά.

Το μάτι σου γύρεψα, όταν το άνοιξες και κανείς δεν σε κοίταξε,
την κρυφή εκείνη τεντώνω κλωστή
από όπου η στάλα δροσιάς που σκεφτόσουν
κύλησε κι έπεσε μες στις κανάτες
που φυλάει μια ρήση η οποία δεν έβρισκε θέση στην καρδιά κανενός.

Τότε πρώτη φορά μπήκες όλη στο όνομα που ήταν δικό σου,
προς το μέρος σου βάδισες με σίγουρο βήμα,
τα σήμαντρα ελεύθερα γύρισαν στο καμπαναριό της σιωπής σου,
έπεσε πάνω σου αυτό που κρυφάκουγες,
το νεκρό σε αγκάλιασε με το χέρι κι εσένα,
και διαβήκατε τριάδα το βράδυ.

Κάνε με πικρό.
Μέτρα με στα αμύγδαλα.

Paul Celan, Αφιόνι και μνήμη, μετάφραση Γιώργος Σαγκριώτης.

Proletariat

Giuseppe Pellizza da Volpedo

Il quatro stato, the fourth estate or proletariat

1898-1901, canvas, Milan, Villa Reale, galleria d' arte moderna

Καλικαντζαράκι και απώθηση

Τα παιδιά στο σχολείο ετοιμάζουν θεατρικό για τα Χριστούγεννα . Γίνονται εντατικές πρόβες καθημερινά. Σήμερα την ώρα της πρόβας , ένα κοριτσάκι που θα υποδυθεί  το καλικαντζαράκι έκανε πολύ φασαρία και μου θύμισε  ένα χωρίο που είχα διαβάσει του Φρόυντ...Τα πράγματα έγιναν όπως ακριβώς τα περιγράφει ο Φρόυντ στο βιβλίο του "μελέτες για την ψυχανάλυση" . Αντικαταστήστε το άτομο με το καλικαντζαράκι και θα έχετε μια πλήρη εικόνα του τι συνέβη  στις πρόβες

....Θα προσπαθήσω να σας παραστήσω τη διεργασία της απώθησης και την αναγκαία σχέση της προς την αντίσταση με μια κάπως χοντροκομμένη παραβολή, που θα την πάρω μέσα ακριβώς από αυτή την αίθουσα που βρισκόμαστε. Υποθέστε ότι σε αυτή εδώ την αίθουσα και στο ακροατήριο, που δεν έχω λόγια να επαινέσω την υποδειγματική του ησυχία και προσοχή, βρισκόταν ένα άτομο, το οποίο συμπεριφέρεται κατά τρόπο ενοχλητικό και διασπά την προσοχή μου, γελώντας άπρεπα, χαζολογώντας και χτυπώντας τα πόδια του. Εγώ δηλώνω ότι έτσι δεν μπορώ να συνεχίσω τη διάλεξη τότε σηκώνονται μερικοί γεροδεμένοι ακροατές και ύστερα από σύντομη πάλη βγάζουν τον ταραξία έξω. Τώρα λοιπόν αυτός έχει "απωθηθεί" κι εγώ μπορώ να συνεχίσω τη διάλεξή μου. Για να μην επαναληφθεί όμως η ενόχληση, όταν ο εκδιωγμένος επιχειρήσει να εισβάλλει ξανά μέσα στην αίθουσα, οι κύριοι, που έφεραν σε πέρας την επιθυμία μου, τραβάνε τις καρέκλες τους μπροστά στην πόρτα και σχηματίζουν έτσι μια αντίσταση μετά την απώθηση. Αν τώρα μεταφέρετε τους δύο χώρους του παραδείγματος στο ψυχικό πεδίο και ονομάσετε "συνείδηση" την αίθουσα διαλέξεων και "ασυνείδητο" τον προθάλαμο, θα έχετε μια αρκετά καλή εικόνα της διαδικασίας της απώθησης.


Σίγκμουντ Φρόυντ , Μελέτες για την ψυχανάλυση

Athens Biennale #2

Every human being is an artist

- Τι είναι ευτυχία;

- Ευτυχία είναι το να μπορείς να έχεις επίγνωση του εαυτού σου δίχως τρόμο

- Σε τι εποχή ζούμε; 

- Η εποχή μας βρίσκεται σε αντίθεση με την αναγέννηση

My laws are my whores

No time for dreamers

ΟΧΙ ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑ ΓΙΑ ΟΝΕΙΡΑ ΓΙΑΤΙ ΑΝ ΧΑΘΕΙ Η ΕΛΠΙΔΑ ΧΑΝΟΜΑΣΤΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ

Ενσυναισθηση

Φοβάμαι την πείνα 

Athens Biennale

Παναγιώτης Τέτσης

Πήγα κι είδα την έκθεση στο Μέγαρο Μουσικής και μου άρεσε πολύ...
Τα μαυρόασπρα σχέδια με τα πεύκα μου θύμισαν γιαπωνέζικη καλλιγραφία
Υπήρχε ένας πίνακας που λεγόταν Σίφνος. Σε αυτόν ο καλλιτέχνης έχει απεικονίσει το τοπίο της Σίφνου με τις αναβαθμίδες με μαύρο χρώμα. Κοιτάζεις τον πίνακα και σου έρχεται στα μάτια το σκληρό καλοκαιρινό εκτυφλωτικό φως..είναι απίστευτος πίνακας. Υπήρχε κι ένας άλλος πίνακας που μου άρεσε πολύ, θαλασσογραφία με τίτλο "θάλαττα". Η θάλασσα με πράσινο φωτεινό χρώμα και λίγο άσπρο, λάδι σε μουσαμά μεγάλων διαστάσεων ...

Ιάννης Ξενάκης

Ιάννης Ξενάκης

αφιέρωμα στη μνήμη του στο Μέγαρο Μουσικής Παρασκευή 2 και Σάββατο 3 Δεκεμβρίου

Λεωνίδας

Κάθε φορά που  κατεβαίνω στη Σπάρτη, πάω στο γήπεδο και τρέχω. Το στάδιο βρίσκεται στην άκρη της πόλης εκεί που τελειώνει η λεωφόρος Παλαιολόγου και αρχίζει ο λόφος της αρχαίας Σπάρτης με τα αρχαιολογικά ευρήματα. Εκεί βρίσκεται τοποθετημένο ένα  άγαλμα μεγάλων διαστάσεων πάνω σε ένα μαρμάρινο βάθρο, του Λεωνίδα. Αυτού που πολέμησε στις Θερμοπύλες με τους τριακόσιους Σπαρτιάτες και τους επτακόσιους Θεσπιείς.
Όταν τρέχω λοιπόν κάθε φορά που περνάω από κείνο το σημείο βλέπω επισκέπτες να θαυμάζουν το γλυπτό και να τραβάνε φωτογραφίες. Καμιά φορά κάτι παιδιά βάζουν ένα φορητό κασσετόφωνο (? ή cdplayer?) και κάνουν breakdance. Κάθε Σεπτέμβρη, οι σπαρταθλητές που τερματίζουν φιλούν τα πόδια του  που είναι μέσα στα σανδάλια και κλαίνε καθώς πίνουν νερό του Ευρώτα μέσα από πήλινα αγγεία που τους προσφέρουν νεαρές Σπαρτιάτισσες ντυμένες με χιτώνες (αποθέωση του κιτς). Κάποτε το σπαθί του αδριάντα βρέθηκε να λείπει και σύντομα αντικαταστάθηκε από ένα άλλο. Ο Λεωνίδας είναι στιβαρός, χεροδύναμος, δυνατός, ρωμαλέος, γυμνασμένος και τρομερός πολεμιστής έτοιμος για την πιο άγρια μάχη. Κρατάει τη βαριά ασπίδα και στο άλλο χέρι κραδαίνει το σπαθί. Έχει περικεφαλαία και περικνημίδες. Φοράει μια αρχαία στολή με θώρακα και ύφασμα που καλύπτει τα αχαμνά.
Σήμερα είχα πάει να τρέξω πάλι ..Ήμουν γεμάτη ενέργεια κι έτρεξα σε καλό χρόνο  όταν είδα κάτι που με ξάφνιασε πολύ και με συγκίνησε : ένας άντρας είχε ανέβει στο ας το πούμε σκαλοπάτι -απλά εξέχει λίγο το μάρμαρο - κι είχε αγκαλιάσει την περικνημίδα του Λεωνίδα . Είχε γαντζωθεί πάνω στο άγαλμα ισορροπώντας μετά βίας πάνω στο μάρμαρο. Τον είδα να έχει ένα μακρύ μπαστούνι και να χτυπάει ελαφρά το μπρούτζινο σώμα του. Η πρώτη στιγμιαία σκέψη που μου πέρασε από το μυαλό είναι ότι πρόκειται για κάποιο βάνδαλο όμως παρατήρησα καλύτερα. Ήταν ένας τυφλός άντρας που με το ειδικό μπαστούνι του ψηλαφούσε τον αδριάντα. Μια γυναίκα -τυφλή κι αυτή με μπαστούνι τον υποβάσταζε με όλη της τη δύναμη. Αυτός σε μια εναγώνια προσπάθεια, μισοκρεμασμένος να προσπαθεί να "δει" . Το άγγιζε στο μηρό, στις κνήμες, στα γόνατα αγκαλιασμένος πάντοτε μαζί του..
Αυτή η εικόνα του τυφλού ζευγαριού θα αργήσει πολύ καιρό να σβήσει από τη μνήμη μου: ο αρχαίος βασιλιάς, ένα σύμβολο πανανθρώπινο να αγαπιέται.

Εκλογές

"Θα πηγαίνουμε εκδρομές στα ποτάμια και στα βουνά."

"Θέλω να με ψηφίσετε: θα αγοράσουμε σκοινί και θα φτιάχνουμε αστεράκια για τα Χριστούγεννα."

"Θέλω να έχουμε κουμπαρά και να πηγαίνουμε για σκι και ηλεκτρονικά παιχνίδια."

"Κυρίες και κύριοι ζητάω να με ψηφίσετε για το λόγο ότι θα εξυπηρετώ τα παιδιά, υπόσχομαι ότι θα πηγαίνουμε εκδρομές και θα κάνουμε μάθημα και μουσική και καλλιτεχνικά και καλλιέργειες."

"Εγώ εύχομαι να πάμε εκδρομή και να πάμε στο θέατρο να δούμε παράσταση θα σε κάνω βασίλισσα και να φτιάξουμε έξω ένα γήπεδο τένις."

"Εγώ θέλω να πάμε καμιά εκδρομή."

"Θέλω να με ψηφίσετε γιατί το σχολείο θέλει μεγάλο ενδιαφέρον και θέλω να κάνω δουλειά, καινούρια παγκάκια γιατί δεν έχουμε που να κάτσουμε κι αν θέλετε να πάρουμε έναν κουμπαρά και να μαζέψουμε λεφτά."

"Να πηγαίνουμε εκδρομές, να πάρουμε ένα καινούριο γιατί έχει χαλάσει να βλέπουμε dvd, να φτιάξουμε τη μπασκέτα που έχει χαλάσει, τα παιδιά να ακούνε τους δασκάλους, ευχαριστώ που με ακούσατε."

: οι προεκλογικοί λόγοι των παιδιών, μαθητικές εκλογές  ε.ε.ε.ε.κ νομού Κορινθίας

ποιήματα για το Σολωμό

ΔΟΝΗΣΕΙΣ

Μακάριος εκείνος όταν
τον κατάκλυσε ο θάνατος
γκρεμίζοντας τη λαλιά του
σα να μπουκώθηκε με χιόνι
και μούδιασε η φτερούγα του κόσμου
μακάριος ο ταραγμένος απ' το αίνιγμα του δυόσμου.

Μακάριος ο Θεόφιλος που άγιασε με περικεφαλαία.
Μακάριος ο Διονύσιος κόμης Σολωμός
άγων φάος αγνόν απ΄ το αλωνάκι, μακάριος,
όταν έπαυε να γράφει
κ' έγραφε μέσα-μέσα στην ψυχή του
πίνοντας.

Γι' αυτό η ποίηση βγαίνει με τα πρόβατα
θωπεύει τις αγιάτρευτες σκυλίτσες.

Νίκος Καρούζος, από τη συλλογή "Πενθήματα" , 1969.

ΑΝΤΙΘΕΤΟΣ ΥΠΝΟΣ

Χυμένη η καρδιά μου στο θαυμαστό ηλιοβασίλεμα.

Πόσες φορές συλλογιστήκαμε τη νηνεμία

του πάθους και του πόνου μέσα μας;

Ω σοβαρά και ιδεώδη χρώματα!

Πέρα στη δύση έχουν λιώσει τα βουνά

μόλις που διαγράφονται στον καμβά του αέρα

και μονάχα οι αιθέριες γραμμές τους βαυκαλίζονται

στο βεβαιότερο έρωτα της παρουσίας.

Ο πόνος απ' τη μεριά του είναι ήσυχος

κι ατάραχο το πάθος

οι φιόγκοι της φωτιάς στα ξύλα του χειμώνα.

Νίκος Καρούζος, από τη συλλογή "Πενθήματα" 1969

Οι προϋποθέσεις της Δημοκρατίας

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                  

Βασική λοιπόν προϋπόθεση του δημοκρατικού πολιτεύματος είναι η ελευθερία. Κι η ελευθερία έχει χαρακτηριστικό γνώρισμα τη δυνατότητα των πολιτών άλλοτε να κυβερνούν κι άλλοτε να κυβερνιούνται. Και, πραγματικά, το δημοκρατικό δίκαιο έχει ως χαρακτηριστικό του το να υπάρχει ισότητα που στηρίζεται στον αριθμό και όχι στην αξία των πολιτών, και έτσι, αφού αυτό είναι το δημοκρατικό δίκαιο, το πλήθος των πολιτών κυριαρχεί στην πολιτική ζωή. Σκοπός της δημοκρατίας είναι η υπακοή στην πλειοψηφία αυτό επιτάσσει το δημοκρατικό δίκαιο. Γιατί, υποστηρίζεται, κάθε πολίτης πρέπει να έχει ίσα δικαιώματα. Επομένως στα δημοκρατικά πολιτεύματα συμβαίνει να έχουν οι φτωχοί μεγαλύτερη πολιτική δύναμη από τους πλούσιους, αφού είναι περισσότεροι στον αριθμό κι οι αποφάσεις της πλειοψηφίας των πολιτών έχουν κύρος. Μια απόδειξη λοιπόν της ελευθερίας είναι αυτή, κι αυτή, τη δύναμη της πλειοψηφίας, τη θεωρούν όλοι οι δημοκρατικοί βασικό χαρακτηριστικό του δημοκρατικού πολιτεύματος. Άλλο, επίσης βασικό, χαρακτηριστικό γνώρισμα της ελευθερίας είναι να ρυθμίζει ο καθένας τη ζωή του όπως αυτός θέλει...Αυτός είναι ο δεύτερος σκοπός της δημοκρατίας κι από αυτόν πηγάζει η άποψη να μη ζουν οι πολίτες κάτω από κάποια πολιτική αρχή, και προ πάντων κάτω από την εξουσία ενός ανθρώπου. Διαφορετικά, αν αυτό δεν είναι δυνατό, να άρχονται και να άρχουν περιοδικά. Έτσι με την περιοδική ανάληψη της πολιτικής εξουσίας από όλους τους πολίτες, εξασφαλίζεται η ελευθερία, που έχει ως χαρακτηριστικό στοιχείο την ισότητα των πολιτών...

Αριστοτέλης, Πολιτικά Ζ', 1317Β,2

                                                      

Στο παιδί μου

Στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια

Και του μιλούσανε για Δράκους και για το πιστό
σκυλί

Για τα ταξίδια της Πεντάμορφης και για τον
άγριο λύκο

Μα στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια

Τώρα, τα βράδια, κάθομαι και του μιλώ
λέω το σκύλο σκύλο, το λύκο λύκο, το σκοτάδι
σκοτάδι,

του δείχνω με το χέρι τους κακούς, του μαθαίνω
ονόματα σαν προσευχές, του τραγουδώ τους νεκρούς μας.

Α, φτάνει πια! Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά.

Μανώλης Αναγνωστάκης

plaid

Which side are you on

Good news to you i'll tell Of how the good old union Has come in here to dwell 


Which side are you on boys? Which side are you on? 


My daddy was a miner He’s now in the air and sun He'll be with you fellow workers Until the battle's won 


Which side are you on boys? Which side are you on? 


They say in Harlan County There are no neutrals there You'll either be a union man Or a thug for JH Claire 


Which side are you on boys? Which side are you on?


 Oh workers can you stand it? Oh tell me how you can Will you be a lousy scab Or will you be a man?


 Which side are you on boys? Which side are you on?


 Don't scab for the bosses Don't listen to their lies Poor folks ain't got a chance Unless they organize


 Which side are you on boys? Which side are you on? Send "Which side are you on ?"

Ένα βροχερό Σάββατο

Σήμερα είναι μια βροχερή μέρα . Ο ουρανός γεμάτος βαριά μαύρα σύννεφα που έχουν κατέβει χαμηλά. Η θάλασσα γκρίζα. Οι δρόμοι γεμάτοι νερά που τα διασχίζουν τα αυτοκίνητα .Υγρασία . Παρόλο το ψιλόβροχο πήρα το ποδήλατο δίχως να έχω κανέναν σκοπό. Έκανα μια βόλτα στην πόλη πήγα μέχρι την παραλία Καλάμια και από κει γύρισα πίσω προς το λιμάνι.Είδα ένα ωραίο γκράφιτι. Ήταν το πρόσωπο ενός κουκουλοφόρου . Φαινόταν μόνο τα μάτια και τονισμένα τα φρύδια. Φτιαγμένο με μαύρο σπρέυ. Στο ποτάμι στις όχθες του ποταμού με τα τσιμεντένια ρείθρα υπάρχουν πολλά γκράφιτι.Τα περισσότερα είναι κακότεχνα.  Εδώ στην Κόρινθο είναι ένας που υπογράφει nick. Αυτός ο Nick έχει γράψει παντού.

Βρέθηκα στον ποδηλατόδρομο στην αντίθετη μεριά της πόλης..Τώρα είχα τη θάλασσα στα αριστερά μου και ποδηλατούσα κατά μήκος του Κορινθιακού κόλπου με κατεύθυνση προς Λουτράκι. Στον ποδηλατόδρομο έχουν φυτέψει κατά μήκος μικρές λεύκες . Είναι ακόμα μικρές νεαρές λεύκες με λεπτούς κορμούς που τους έχουν στερεώσει με μαδέρια να μην τις ρίξει κάτω ο αέρας. Έχουν φτιάξει γήπεδο μπάσκετ και ποδοσφαίρου από χώμα. Κάποια στιγμή ο ποδηλατόδρομος σταματάει . Δεν είναι και μεγάλος. Μετά συνεχίζει αυτοκινητόδρομος. Τον ακολούθησα και ο δρόμος με έβγαλε στη γέφυρα του Ισθμού. Είναι μία ξύλινη γέφυρα. Οι πινακίδες προειδοποιούν ότι οι δικυκλιστές πρέπει να κατεβαίνουν από τα οχήματά τους κατά τη διάσχιση . Η περιοχή είναι όμορφη . Είναι η είσοδος του καναλιού από τον Κορινθιακό κόλπο. Σαν ένα δέλτα ποταμού. Η θέα της διώρυγας είναι ωραία με την παλιά γέφυρα και τη γη να υψώνεται απότομα από το μηδέν υψόμετρο της θάλασσας.

Το Λουτράκι έχει άλλον αέρα: κυριλέ. Ξενοδοχεία, καζίνο, ταβέρνες, καφέ. Το τοπίο είναι μελαγχολικό χωρίς τους τουρίστες του καλοκαιριού με τα έρημα μαγαζιά και τους λιγοστούς διαβάτες.Σκέφτομαι τις  λουτροπόλεις του Χειμώνα . Ο αέρας φύσαγε και ακούγονταν ο ήχος που κάνουν οι σιδερένιοι στήλοι. Κάτι σκυλιά έπαιζαν χαρούμενα στην παραλία το ένα κηνυγούσε το άλλο και δύο τύποι το πιθανότερο ξένοι αν κρίνω από το βαν που μετέφερε τα σερφ, έκαναν γουίντ σέρφινγκ ντυμένοι με φόρμες νεοπρέν .

Έφτασα με το ποδήλατό μου ως εκεί που τέλειωνε η παραλία και γύρισα πίσω..Για κάποιο λόγο θυμήθηκα το λατινικό κείμενο που κάναμε στο Λύκειο. Μίλαγε για τον ποιητή Οβίδιο: Ovidious poeta in terra Pontica exulat. Epistulas Romam scriptitat. Narrat de incolis barbaris et de terra gelida*. Και ταυτίστηκα με τον εξόριστο ποιητή.

* Ο Οβίδιος ο ποιητής είναι εξόριστος στην Ποντική γη. Γράφει επιστολές στη Ρώμη. Αφηγείται για τους [...] βαρβάρους και την κρύα γη.

And those who were seen dancing..

Μια ιστορία από το Ε.Ε.Ε.Ε.Κ.

Φέτος εργάζομαι στο Ε.ε.ε.ε.κ. Κορίνθου. Ε.ε.ε.ε.κ σημαίνει Εργαστήριο ειδικής επαγγελματικής εκπαίδευσης και κατάρτισης. Ανήκει στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και απευθύνεται σε παιδιά με ειδικές ανάγκες. Το κτίριο όπου στεγάζεται στα Ίσθμια της Κορίνθου είναι ένα κτίριο πρότυπο με εργαστήρια, γήπεδο μπάσκετ, γυμναστήριο κλειστό, πισίνα που δε λειτουργεί γιατί δεν υπάρχουν χρήματα για το πετρέλαιο. Εκτείνεται σε μερικές  χιλιάδες τετραγωνικών μέτρων μέσα σε μια πευκοφυτεμένη περιοχή πάνω σε ένα λόφο. Γύρω γύρω φύονται κάτι μικρά πεύκα ανοιχτού πράσινου χρώματος και από το προαύλιο του σχολείου βλέπεις τη θάλασσα και τα αραγμένα πλοία στο Σαρωνικό.

Σήμερα ήταν μια λαμπρή μέρα με ήλιο, έκανε αρκετή ζέστη για μέσα Οκτωβρίου. Η τάξη ήταν ολοφώτεινη με τα μεγάλα παράθυρα ανοιχτά και τα παιδιά στα θρανία σκυμμένα πάνω στις εργασίες τους. Ένα κορίτσι 13 ετών πλησίασε την έδρα και περιεργάστηκε την κασετίνα μου. Τράβηξε έξω ένα κλιπ-συνδετήρα  που πάνω είχε μία γάτα και το κοίταζε με φανερή ευχαρίστηση. Εγώ ήμουν απορροφημένη στο να ζωγραφίζω κάτι για ένα άλλο παιδί. Ο Παναγιώτης ένα αξιαγάπητο πλάσμα 16 ετών πάνω σε καροτσάκι της είπε: "Αναστασία μπορώ να το έχω αυτό;"
Η Αναστασία δεν απάντησε. Τότε της μίλησα εγώ : της είπα "Αναστασία μπορείς να δώσεις το συνδετήρα στον Παναγιώτη;" Η Αναστασία σιωπηλή. Σκέφτηκα ότι δεν γνωρίζω ακόμα καλά αυτό το παιδί και υπέθεσα ότι μάλλον δεν καταλαβαίνει τα "σύνθετα" ελληνικά μου και  της επανέλαβα την ερώτηση με πιο απλά λόγια αργά, σταθερά και καθαρά. Η Αναστασία πάλι δεν αποκρίθηκε. "Ρε Αναστασία κουφή είσαι; " είπε ο Παναγιώτης θυμωμένα. Τίποτα η Αναστασία.."Ρε Αναστασία κουφή είσαι" είπα γελαστά κι εγώ σαν να έλεγα κάποιο αστείο, εν είδει χιούμορ..Τότε η Αναστασία γυρίζει το κεφάλι της προς το μέρος μου , είναι πάντοτε χαμογελαστή και ήσυχη και κοιτάζω τα αυτιά της : υπάρχουν δύο μηχανικά ακουστικά μέσα στους ακουστικούς πόρους. Η Αναστασία είναι όντως κουφή.. Δε λέω τίποτα , δεν θυμάμαι τι έγινε μετά, δεν θυμάμαι αν χτύπησε το κουδούνι.

Pan Sonic

Pan Sonic

Pan Sonic

Σπάρτη και γκράφιτι

Τα γκράφιτι της Σπάρτης είναι τόσο παιδικά, μάλλον επειδή είναι φτιαγμένα από παιδιά ..σε καμία άλλη πόλη τα γκράφιτι δεν έχουν τόση αθωότητα...

tags

Σπάρτη και νεοκλασικά

Στην Σπάρτη έχουν απομείνει πια σήμερα πολύ λίγα νεοκλασικά. Τα περισσότερα γκρεμίστηκαν τα τελευταία χρόνια από τους αδηφάγους και αδίστακτους εργολάβους . Έκανα μια βόλτα στην πόλη και τράβηξα μερικές φώτο..

Αυτό είναι ένα νεοκλασικό που λατρεύω...δεν ξέρω γιατί το αγαπώ τόσο πολύ..είναι οι καθαρές γραμμές,  ο κήπος με τον πεύκο, η χορταριασμένη αυλή, τα σιδερένια κάγκελα με τα ανθέμια και τους ρόδακες..

ένας γρύπας και μία κόρη

λεπτομέρεια από ένα σπίτι στη Λεωνίδου:

η ομορφιά, η τέχνη, η ευαισθησία των μαστόρων. το καθένα είναι διαφορετικό μοναδικό..στολίδια της πόλης

ποιήματα για το Σολωμό

ΖΕΦΗ ΔΑΡΑΚΗ

Διονυσίου Σολωμού


Μαύρη και λαμπερή εικόνα
κι εσηκώθηκε
μέσ' από κρύα φωτιά
Και μεγάλη σιωπή μ' εκυρίεψε
και θλιμμένη σιωπή ακολούθησε
Τα φτερά τσακισμένα και κάτω
    του χρόνου
Ω μητέρα,
δε θέλω να σου πω την ηλικία μου
Να φούντωνες εκεί που εφύτρωσες
     ακίνητη εκεί
γεννημένη για μένα

Τίποτε να μην ετάραζε
                     γύρω σου το αίμα
που μ' εγέννησε

Τη νύχτα
κατεβαίνουν οράματα που δε
θα δούνε
το φως της ημέρας
Αποτυπώνω
το ελάχιστο Μέγιστο
Ποιος θα με σώσει ξεσκεπάζοντάς με
               από τα πένθη γιατί
εκδιώκοντας εγώ και
               πάντα προσκαλώντας
τα υψωμένα μάτια των εικόνων
               στο πρόσωπό μου,
τα λάφυρα του ανείπωτου κερδίζω
και το μελάνι με σκοτώνει.

Ω άγια εικόνα
ποια εικόνα;
Μη με καταδιώκεις
                 αχνίζον
κατάμονο ρόδο αμάραντο
                 έμεινες
                 Δε
                 σε ξέρω
                 μητέρα

Το σώμα δίχως αντικλείδι, 2000 

ποιήματα για το Σολωμό

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ,
Ο ΣΟΛΩΜΟΣ ΣΤ' ΟΝΕΙΡΟ ΜΟΥ

Πώς πέφτουμε στη νύχτα κι από τι πόθους...
Με κοφτερή μοναξιά στολισμένος άρχισα να κοιμάμαι
λευκός ιδρωμένος μέσα στην αγελάδα του ύπνου
κλεισμένος ολούθε απ' τον όνειρο που κυματίζει στα βάθη
κι ολοένα κερδίζει την ύλη πέρα της.
Ένα ξημέρωμα καθάριζε τα μάτια μου
στους ουρανούς ανοίγαν όλα τα παράθυρα κι ο Διονύσιος
μαυροντυμένος μ' άσπρα χειρόκτια κρατούσε το σκουληκάκι
στην παλάμη που έμοιαζε με στουπέτσι βαμμένη
πλάι του σ' ωραία παραλία
έπεφταν οι κολυμβητές να πιάσουν το σταυρό τα Θεοφάνεια
και μακριά πώς ακούγονταν αθώα τουφέκια
ο βρόντος της αγάπης η χαρά της συμφοράς
μ' όλα τ' άνθη σε γαλάζια δευτερόλεπτα μ' όλες τις αχτίδες
την αγαπημένη του πεταλούδα στον ιερό γλιτωμό της
και δράκοντες ευωδιάς ανέβαιναν από κίτρινες σκάλες
ώς τα κοράσια που δε χάρηκαν τον έρωτα.
Γύρω ήτανε δάσος χιλιοπράσινο
με τα πουλιά σαν αναρίθμητους καρπούς απάνω στα δέντρα
με τα πουλιά σε μεθυσμένη σύναξη για πάντα κ' ένας σκύλος
αργά πηγαίνοντας ούρησε στο κορμί της κοντινής αμυγδαλιάς
με σηκωμένο πόδι κι ανάμεσα
ο γόος έσφαζε τη φωνή που τινάχτηκε από τρεις λέξεις
           οι απαίσιες χιλιετηρίδες 

Νίκος Καρούζος, από τη συλλογή ο Υπνόσακκος [1964]

ποιήματα για τον Σολωμό

Σ' ένα ταρατσάκι ο Σολωμός

Σ' ένα ταρατσάκι πίκρας λιθάρια στοιβάζοντας στο στήθος
Σπουδάζει ο μαύρος Διονύσιος το φως και τις υψηλές του διασυνδέσεις

Την αγαπάει όπως το σωστό. Την Ελλάδα. Εκεί το
Δέρμα του έρωτα λάμπει τέλειο σαν φύση.

Ένα άγγιγμα μόλις της ζωής η αγάπη και χάθηκε η ζωή.
Θροϊζουν τα φύλλα και στρέφεται το ερπετό να πιει νερό.
Αδ..Αδ..Αδάμ. Η γυναίκα στο στόμα άδηλη.

"Δεν θα με αιφνιδιάσει ποτέ η Κυνηγός", είπε και τα χέρια του μύριζαν ακόμη
φρέσκια ρίγανη από την τελευταία του περιπλάνηση.

Νυχτερινό και ατσάκιστο ένδυμα. Ίσως με κάτι λευκό θα 'πρεπε να το ξανοίξει.
Το σώμα του γενικά το βλέπει σαν ωραίο επιχείρημα να απουσιάζει.

Ο ένας χρόνος μετά τον άλλον τον αιχμαλωτίζει, ενώ ο άπειρος χρόνος της
ελευθερίας του τον τυφλώνει. Μικρός αγάπησε τη μάνα του σαν κάθε ζώο που ανατέλλει.

Οι ήλιοι που λατρεύει μες τη μέρα τον καίνε τη νύχτα.
Το πρωί οι υπηρέτες του τραβάνε τα ριντό και πέφτει
Στον ύπνο του κόσμου. Αυλαία.

Το σώμα είναι για να βγάζει σκέψεις όπως το δάσος πουλιά κι ανθισμένους κλώνους.

Ο μεγάλος εχθρός ο θάνατος ( ή μήπως ο καλύτερός του φίλος;), εμφανίστηκε στο
όνειρό του με φανταχτερή ρεντιγκότα σαν φιδιού γυαλιστερή σάρκα. "Πού τα βρήκες
αυτά τα ρούχα;" ρώτησε ο κοιμώμενος και το άλλο έγινε γυναίκα και τον τύλιξε.

Τα σύνεργα της τουαλέτας ήταν ό,τι απόμεινε από το δικαστικό αγώνα. Χτένα από
χελώνα και καρφίτσες για τη γραβάτα, που μόλις τις συγκρατούσε για να μην του
καρφωθούν στο λαιμό. Λίμες για τα νύχια φονικές κι ένα λεκανάκι από
ελεφαντόδοντο, όπου στύβει, στύβει πανιά μοβ.

Έκθαμβος κοιτάει το δέρμα να φεγγοβολάει της φαρμακωμένης. ϊσως και το φως
να 'χει πίσω του μια δηλητηριασμένη ιστορία.

Η μέλισσα λένε χωρίς φύλο ενώ πετάει προς τα λουλούδια ερωτική. Ο ποιητής χωρίς
φύλο κι η μοναξιά του σαν άνοιξη μυρίζει ξαφνικά πιο έντονα από μια μνήμη
σαρκική που θα 'χε ταριχέψει.

Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ

Νίσυρος

το παράθυρο στα λουτρά

η αίθουσα γιόγκα στα λουτρά :

με θέα τη θάλασσα:

στο δρόμο για το ηφαίστειο:

πανσέληνος στο ηφαίστειο:

Μανδράκι :

τα λουτρά: εδώ μπορείς να κάνεις ιαματικό λουτρό ..είναι τέλειο και στοιχίζει 3 ευρώ για είκοσι λεπτά...

το καφενείο του Αντρίκου:

Δυσημερία του στήθους

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ
ΔΥΣΗΜΕΡΙΑ ΤΟΥ ΣΤΗΘΟΥΣ

Έρχεται πάλι τεφρώδης ο Τειρεσίας
με το δεξί του χέρι ανεμίζοντας υπεράνω
το σπαραγμένο στεφανοχάρτι του Οιδίποδα
με τ' άλλο χέρι κρατώντας από χρυσή
αλυσίδα τα χρώματα.
Έρχεται τώρα στεφανωμένος με χαμομήλι
(κάποτε είχε ρίξει στο κεφάλι του ασβέστη).
Λένε πως πάει στην Ανακήρυξη του Νερού
μελετώντας ουράνια πράματα
και κάθε τόσο τρίβει
τα θλιβερά καλάμια τα μαστάρια του που κρέμονται
σ' ολάκερη την αποτυχία του σώματος
γιατί το ξέρει: περισσότερο απ' όλες τις αισθήσεις
η αφή λυτρώνει, η πιο άσημη.
Χαζεύω τυφλός-είπε ξάφνου και κάθισε
βάζοντας θεατρικά το ραβδί του στα γόνατα,
χαμένο από μέρες κι ανεύρετο.-
Έτσι χαζεύουν κ' οι απέραντοι νεκροί
την πλάση στα ψυχιατρεία
κάθε αμνός που σφάχτηκε λαβαίνει πάλι το κορμί του
με αστραπές που μεγαλώνουν την ευλάβεια.
Η νύχτα πρήστηκε κι ο Τειρεσίας μυρίζει άσχημα
όσοι τον βλέπουν κάνουν πέρα πιάνοντας
τη μύτη τους με χαρτομάντιλα.
Μονάχα ο αγέρας περιβάλλει άνετα
το γηραλέο τούτο ψοφίμι
γεμάτο σκοτάδι και αγνή αποσύνθεση.
Ούτ' ένας ήχος μέσ' στο βάραθρο του στήθους!
Κι όμως χαιρόμαστε κανονικά
ποιμαίνουμε τις εβδομάδες
όσο κι αν η τέφρα δυναστεύει την όραση
χαρίζοντας το πλήγμα να λιγοστεύουμε.
Γι' αυτό και οι καρποί σαν ταξιδιώτες παρατούν τα δέντρα
πέφτοντας έρημοι στην απέραντη τύχη.
Ο Τειρεσίας αναπνέει με τα βράγχια του απόλυτου
τον ξεκλειδώνει κάποτε ξαφνική ανατριχίλα
γυρίζοντας το αίμα
καθώς γυρίζει ο φτωχός
το παλιωμένο ρούχο και το ξανανιώνει.
Τίποτα δεν υπάρχει ανάμεσα
στη σφύρα του θανάτου και στον άκμονα
που είν' ο απόρρητος ήλιος.
Εκείνος που δεν άντεξε τ' αστέρια
γνωρίζει τη λεπίδα του κενού και ουρλιάζει.
Νίκος Καρούζος


Από τη συλλογή:  ΛΕΥΚΟΠΛΑΣΙΗΣ ΓΙΑ ΜΙΚΡΕΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΝΤΙΝΟΜΙΕΣ (1971)

Στη Σελήνη

Εἰς Σελήνην, θυμίαμα ἀρώματα

Κλῦθι, θεὰ βασίλεια, φαεσφόρε, δῖα Σελήνη, 


εισάκουσε θεά βασίλισσα , φωτοφόρα, θεϊκή Σελήνη
ταυρόκερως Μήνη, νυκτιδρόμε, ἠεροφοῖτι, 
ταυροκέρατη Μήνη, νυκτόδρομη αεροδιάβατη
ἐννυχίη, δαιδοῦχε, κόρη, εὐάστερε, Μήνη,
νυκτόβια, δαδοφόρα, κόρη πάνστιλβη, Μήνη
αὐξομένη καὶ λειπομένη, θῆλύς τε καὶ ἄρσην, 

που αυξάνεις και λιγοστεύεις, θηλυκή και αρσενική
αὐγήτειρα, φίλιππε, χρόνου μῆτερ, φερέκαρπε, 
φωτίστρια, φίλιππη, μητέρα χρόνου καρποφόρα
ἠλεκτρίς, βαρύθυμε, καταυγάστειρα, λοχείη, 
κεχριμπαρένια, βαρύθημη, ολόφεγγη, νυκτερινή
πανδερκής, φιλάγρυπνε, καλοῖς ἄστροισι βρύουσα, 
συ η παντεπόπτρια, φιλάγρυπνη, με όμορφα αστέρια γεμάτη,

ἡσυχίῃ χαίρουσα καὶ εὐφρόνῃ ὀλβιομοίρῳ, 
χαρούμενη στην ησυχία και στην καλόμοιρη νύχτα
λαμπετίη, χαριδῶτι, τελεσφόρε, νυκτὸς ἄγαλμα, 
λαμπερή, χαριτοδότρια, τελεσφόρα, ω κόσμητα νύκτας
ἀστράρχη, τανύπεπλ', ἑλικοδρόμε, πάνσοφε κούρη, 
αστράνασσα, μακρόπεπλη, ελικόδρομη, πάνσοφη κόρη.
ἐλθέ, μάκαιρ', εὔφρων, εὐάστερε, φέγγεϊ τρισσῷ 
πρόσελθε μακαρία, τερπνή πάντιλβη με τρίδιπλο φέγγος
λαμπομένη, σῴζουσα νέους ἱκέτας σέο κούρη. 
που λάμπεις, να σώζεις τους νέους ικέτους σου, κόρη. 




μετάφραση Δ.Π. Παπαδίτσας, Ελένη Λαδιά

Σύνταγμα -29/6

DAMIEN HIRST - NEW RELIGION #2

Μακεδονικό μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Θεσσαλονίκη:

Στην είσοδο σε υποδέχεται ένα γλυπτό του Ζογγολόπουλου με ομπρέλες και νερό.Ο Damien Hirst είναι πολύ μεγάλος καλλιτέχνης,  μου αρέσει πολύ : μια αίθουσα του μουσείου λευκή που θύμιζε καθολική εκκλησία με το βωμό και την αγία τράπεζα, το άγιο πνεύμα φωτογραφία λευκού περιστεριού.

Ο Χριστός φωτογραφίες πτώματος με τα σημάδια στα χέρια στο πλευρό στο μέτωπο τα αίματα -σημάδια από το ακάνθινο στεφάνι. Η πιο θρησκευτική εικόνα που έχω δει . Σε κάνει να σκεφτείς την ανθρώπινη φύση του χριστού και να πονέσεις για το θείο δράμα και συχρόνως είναι η πιο εριστική, βέβηλη, εικονοκλαστική, αιρετική, ανατρεπτική προσέγγιση.

 Υπήρχε σχεδιαγραμματικός πίνακας με τίτλο the holy trinity, 33,3% άγιο πνεύμα, 33.3% υιός και 33,3 % πατήρ. 

Οι 12 απόστολοι είναι ένα χάπι ο καθένας. Οι τοιχογραφίες - αγιογραφίες με τα θρησκευτικά θέματα έχουν αντικατασταθεί με έναν πίνακα όπου εικονίζονται χάπια όλων των ειδών. Τα χάπια έχουν περίεργα ονόματα. Η ψυχή είναι μία πεταλούδα. Η παραμονή σε αυτό το λευκό μεταμοντέρνο παρεκκλήσι σε γεμίζει ενθουσιασμό για την ιδιοφυία του καλλιτέχνη και συγχρόνως τέτοια θανατίλα που θα σε έκανε να φύγεις τρέχοντας.

Μετά είδα κι άλλα έργα από τη συλλογή του Αλέξανδρου Ιόλα . Πολύ σημαντικά και ενδιαφέροντα . Πολύ μου άρεσαν τα έργα του ΤΑΚΗ: Υπήρχαν ξύλινα ηχεία -πίνακες με μια χορδή κιθάρας και μία σιδερένια βελόνα που ακομπούσε στην χορδή και παραγόνταν ήχος. Υπήρχε ένα τεράστιο έλασμα και ένα πηνίο από πίσω του . Όταν χτύπαγες το έλασμα ακουγόνταν ήχος. Ο καλλιτέχνης το έχει ονομάσει γκονγκ. Υπήρχε ένα έργο του Λαζόγκα η Νίκη της Σαμοθράκης: ένα βάθρο με κάτι φτερά μαδημένα λευκά πουλιού, ένας αφαιρετικός πίνακας με το αδρό σχέδιο μιας νίκης φευγαλέας και από το ταβάνι επικρέμεται ένα ακατέργαστο κομμάτι πέτρας από έναν σιδερένιο ιμάντα.

Υπήρχαν κι άλλα έργα πολύ έξυπνα κι ένα χαζό όπου λεγόταν "τρεις κι ο κούκος" αποτελούμενο από ένα ξυπνητήρι με την ώρα σταματημένη τρεις και ένα μαγνητόφωνο με ηχογραφημένη κασέτα που αναπαρήγαγε τον ήχο ενός ρολογιού κούκου.

Tο απόλυτο φουτουριστικό έκθεμα, ένα αυτοκίνητο μάρκας VOLVO σπορ σε χρώμα μαύρο με πορτοκαλί και ασημί σχέδια . Το αυτοκίνητο ήταν μόνο του σε μια αίθουσα που θύμιζε έκθεση αυτοκινήτου. Επίσης έκθεση με τίτλο ORLANDO μιας νεαρής καλλιτέχνιδος Ράνιας Εμμανουηλίδου με πολύ καλά έργα που έβγαζαν κάτι το ανεπεξέργαστο και ωμό κατευθείαν από το ασυνείδητο.

Μου έκανε εντύπωση η υψηλής ποιότητας αισθητική των έργων. Πρόκειται για ένα πολύ αξιόλογο και σημαντικό μουσείο. 

DAMIEN HIRST - NEW RELIGION

Δελτίο Τύπου

Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Θεσσαλονίκη

Διάρκεια: 8 Απριλίου - 31 Ιουλίου 2011



Το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης παρουσιάζει την ατομική έκθεση του Damien Hirst με τίτλο "New Religion", σε επιμέλεια της Αρτέμιδος Ποταμιάνου. Η έκθεση αποτελεί συνδιοργάνωση με το British Council και την Paul Stolper Gallery (Λονδίνο).

Η έκθεση "New Religion" αποτελεί την πρώτη ατομική παρουσίαση του Damien Hirst στην Ελλάδα προσφέροντας στο ευρύ κοινό τη δυνατότητα να έρθει σε επαφή με το έργο του γνωστότερου μέλους των Young British Artists που κυριάρχησε στη Βρετανική και την παγκόσμια εικαστική σκηνή τη δεκαετία του '90.

Ο Damien Hirst αποτελεί μοναδικό παράδειγμα εικαστικού, η καλλιτεχνική πορεία του οποίου καθίσταται ταυτόχρονα "φαινόμενο" προσωπικής επιτυχίας αλλά και χαρακτηριστικό μιας ολόκληρης εποχής. Η έκθεσή του με τίτλο "New Religion" παρέχει μια χαρακτηριστική και συνάμα ολοκληρωμένη εικόνα της εικαστικής πρακτικής του καλλιτέχνη, του τρόπου δουλειάς του αλλά και της θεματολογίας του έργου του.

Από τα πρώτα χαρακτηριστικά έργα του, όπως το "A Thousand Years", 1990 (τη γυάλινη προθήκη όπου ένα κομμένο κεφάλι αγελάδας καλύπτεται από μύγες και σκουλήκια), και το μνημειώδες "The Physical Impossibility of Death in the Mind of Someone Living", 1991 (τη βιτρίνα με τον καρχαρία στη φορλμαδλεΰδη), ως τα πιο πρόσφατα έργα του, όπως το "For The Love of God", 2007 (το ανθρώπινο κρανία καλυμμένο με διαμάντια), αδιαπραγμάτευτες σταθερές στη δουλειά του Hirst παραμένουν ο θάνατος, η ευθραυστότητα της ύπαρξης, το νόημα της ζωής και σε ό,τι αυτό μπορεί να αφορά - όλα αυτά ανάγονται σε πρωταγωνιστές σε ένα θέαμα που με συνέπεια σοκάρει και προκαλεί.

Χαρακτηριστική της δουλειάς του Hirst είναι η καθαρότητα των εικόνων του και η αμεσότητα του μηνύματός του. Απόλυτα απενοχοποιημένος, χρησιμοποιεί αλλά και χειρίζεται τους μηχανισμούς δημιουργίας και καταξίωσης της σύγχρονης τέχνης ρισκάροντας αλλά και τολμώντας.

Κατά τον Hirst "Υπάρχουν τέσσερα σημαντικά πράγματα στη ζωή: η θρησκεία, ο έρωτας, η τέχνη και η επιστήμη. Στη καλύτερη των περιπτώσεων, λειτουργούν ως εργαλεία που σε βοηθούν να βρεις ένα μονοπάτι μέσα στο σκοτάδι. Κανένα από αυτά δεν λειτουργεί τόσο καλά, αλλά βοηθούν. Από αυτά, η επιστήμη φαίνεται να είναι το σωστό. Όπως η θρησκεία, παρέχει μια μικρή ελπίδα ότι όλα θα πάνε καλά στο τέλος".

Η έκθεση "New Religion" περιλαμβάνει μεταξοτυπίες, γλυπτά, κατασκευές και ζωγραφικά έργα, σε μια συνολική εγκατάσταση που δημιουργεί την αίσθηση παρεκκλησίου. Ένας σταυρός διακοσμημένος με χάπια, που ως άλλες πολύτιμες πέτρες διεκδικούν την αξία τους για την ανθρώπινη ζωή και ευημερία, μια αργυρή καρδιά διάτρητη από ξυράφια και βελόνες τυλιγμένη με συρματόπλεγμα, ένα χάπι που παραπέμπει σε θεία κοινωνία, μια παιδική νεκροκεφαλή, μεταξοτυπίες ("The Stations of the Cross", "The Apostles", "The Wounds of Christ"), ιατρικά διαγράμματα, στοιχειοθετούν μια ανοιχτή λίστα ερωτημάτων που θέτει ο καλλιτέχνης σχετικά με την επιστήμη, το ρόλο της ως νέα θρησκεία, τη θρησκεία, και την τέχνη.

Χρησιμοποιώντας θρησκευτικά κλισέ -εικόνες, τίτλους και συνειρμούς- και μετουσιώνοντάς τα μέσω της τέχνης, μέσα σε ένα περιβάλλον κλινικό και ψυχρό -χαρακτηριστικό της δουλειάς του Hirst- γεφυρώνει το θεωρητικό χάσμα ανάμεσα σε επιστήμη και θρησκεία, επαναδιατυπώνοντας ερωτήματα που αφορούν τον τρόπο που και τα δύο γίνονται αντιληπτά.

Αποστασιοποιημένος από απαντήσεις αλλά και αποποιούμενος την τελική τους αξία και το νόημα, ο Hirst ενεργοποιεί μηχανισμούς σκέψεων και ερωτημάτων που τίθενται πέρα από αυτόν και πατούν πάνω στις πιο βασικές ανασφάλειες και τους θεμέλιους φόβους της ανθρώπινης ύπαρξης.

H έκθεση "New Religion", ολόκληρη ή μέρη αυτής, έχει παρουσιαστεί στο Victoria & Albert Museum (Λονδίνο), στο Palazzo Pesaro Papafava (Βενετία), Rogaland Museum (Stavanger,Νορβηγία) και αλλού.








Damien Hirst - "New Religion"
Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης

Εγνατία

Θεσσαλονίκη

Λαϊκή συνέλευση Συντάγματος...27η μέρα

Τα πράγματα στη λαϊκή συνέλευση από τις 15/6 και μετά έχουν σοβαρέψει. Τίθενται ζητήματα βίας και μη βίας, καθιστικής - ειρηνικής διαμαρτυρίας, περιφρούρησης της πλατείας, άμυνας κλπ. 
Εχτές Δευτέρα αποφασίστηκε να αναβληθεί η λαϊκή συνέλευση και οι θεματικές για σήμερα Τρίτη 21/6 και να είμαστε στις 7 έξω από τη βουλή.


Ένας παππούς εχτές μίλησε για το 1204, για την άλωση της Πόλης από τους σταυροφόρους 

Μετά την κατάληψη της πόλης, επί τρεις μέρες, οι Λατίνοι μεταχειρίστηκαν με φοβερή σκληρότητα, λεηλατώντας κάθε τι που είχε συγκεντρωθεί, δια μέσου των αιώνων, στην Κωνσταντινούπολη. Τίποτα δεν έμεινε σεβαστό: οι εκκλησίες, τα λείψανα, τα μνημεία τέχνης... 

Με αφορμή τα (ψηφιακά) λάικ στο Σύνταγμα

Η ζωή έχει πάψει προ πολλού να μυρίζει ζωή..η ζωή μυρίζει εικονική πραγματικότητα. η εικονική πραγματικότητα προηγείται της ζωής και η ζωή έχει γίνει ένα κακό αντίγραφο-εικόνα-μορφοείδωλο της εικονικής πραγματικότητας..αναρρωτιέσαι αν συμβαίνουν πράγματα στην εικονική πραγματικότητα για να συμβούν στην πραγματικότητα ή αν αυτά που συμβαίνουν στην πραγματικότητα έχουν σαν μόνο σκοπό ύπαρξης το να συμβούν στην εικονική πραγματικότητα.....

Η πλατεία ήταν γεμάτη...24η μέρα

Φοράει ένα κόκκινο κολάρο...έχει κανελί τρίχωμα ..από το κολάρο του κρέμεται μια μπλε ταυτοτητούλα...είναι περήφανος... θα κάτσει να τον χαϊδέψεις μόνο άμα θέλει αυτός..την προηγούμενη φορά που καθόμουν Σύνταγμα ήρθε και ξάπλωσε δίπλα μου...στο γκουγκλ έχει χιλιάδες χτυπήματα ....έχει βιντεάκι στο youtube...μιλάνε όλοι για αυτόν....είναι τρομερή φάτσα και χαρακτήρας...είναι πανέμορφος...ποιος είναι;;;;;;;
είναι ο Λουκάνικος ο πιο διάσημος σκύλος ...
εχτές κατέβαινα την Ερμού και κάτι νεαρά παιδιά χαιδεύανε τα αδέσποτα και έλεγαν: αυτός είναι ο Λουκάνικος; όχι ο Λουκάνικος είναι πιο αδύνατος.........

Γνώρισα και δυο άλλες φάτσες της πλατείας: ήταν ένας τυπάκος πολύ συμπαθητικός. Κράταγε από το λουρί ένα μαύρο τεράστιο rottweiler που όμως ήταν μόνο δέκα μηνών όπως μας είπε και είχε φάτσα εντελώς χαζομπεμπέ. Δίπλα του είχε χωρίς λουρί ένα συμπαθητικό αξιαγάπητο σκυλάκι μινιατούρα διασταύρωση chihuahua με κάτι άλλο το οποίο ήταν εφτά χρονών..σημ. το σκυλάκι αυτό αρχικά ήταν αδέσποτο..Όλοι περνούσαν και χάιδευαν το μικροσκοπικό κανελί αξιαγάπητο σκυλάκι και το μεγάλο σε μέγεθος -μωρό σε ηλικία ζήλευε τρελά κι ερχόταν κι εκείνο να το χαϊδέψεις. Έβαζε τη μουσούδα του ανάμεσα σε σένα και στο μικρό σκυλάκι. Ο ιδιοκτήτης μας εξήγησε ότι το μκρό (σε μέγεθος) λέγεται Κίρκη ενώ το μικρό σε ηλικία Κίρνα. Σε μια φάση άφησε την Κίρνα από το λουρί κι η Κίρνα πήγε και δάγκωσε κάτι φέτες ψωμί που ήταν κάτω. Το αφεντικό της έτρεξε και της τα έβγαλε από το στόμα. Μετά μας έδειξε τί της έχει μάθει: την έβαλε να κάνει με το ένα με το δύο με το τρία μετρώντας με τα δάκτυλα και με το που λέει και συγχρόνως δείχνει τρία με το τρίτο δάκτυλο ανοικτό, η Κίρνα επιτίθεται στην Κίρκη. Η καημένη η Κίρκη είναι τόσο μικρούλα..Η Κίρνα μπορεί να κάνει μια χαψιά την Κίρκη, της δαγκώνει την ουρά..Η Κίρκη είναι τόσο ήσυχη και δεν διαμαρτύρεται ..μάλλον πάει λίγο να διαμαρτυρηθεί αλλά και η Κίρνα το ροτβάιλερ διασκεδάζει αφάνταστα με τον τόσο εύκολο αντίπαλο ..Μετά τα σκυλάκια έφυγαν γιατί το αφεντικό τους πήγε αλλού..

Η πλατεία ήταν γεμάτη...13η μέρα

σήμερα στη συνέλευση μίλησαν οικονομολόγοι..ένας κύριος ρώτησε : πρακτικά τι μπορούμε να κάνουμε  κι η απάντηση ήταν : 1.000.000 στο δρόμο μπορούμε;

tokyo mask

Η πλατεία ήταν γεμάτη.....8η μέρα

8η μέρα:
κατέβηκα Σύνταγμα . Πάλι να στεκόμαστε έξω από τη βουλή. Με τα ματ να έχουμε γίνει σχεδόν φίλοι. Κάθισα μέχρι αργά στη συνέλευση. Ειπώθηκαν πάλι πολλά δε λέω όμορφα λόγια για το πού πάει αυτή η χώρα και το τι πρέπει να γίνει. Μου άρεσε ένας σύντροφος που είπε να ότι πρέπει να γίνει αποκέντρωση.
.Το ευχάριστο ήταν όταν ο  Βέβηλος από τους Βαβυλώνα σηκώθηκε, πήρε το μικρόφωνο και τραγούδησε το πολισμανία μαζί με δύο φίλους του. Ο λιγοστός κοσμος που είχε απομείνει χτυπούσε παλαμάκια ρυθμικά..Κάποιος  πήγε να τους εμποδίσει αλλά εμποδίστηκε με τη σειρά του από άλλους. Μετά τα παιδιά που ράπαραν ζητούσαν λεφτά, τσιγάρα ή μπύρα - ήταν άτομα με πρόβλημα εθισμού.

Γίνε κι εσύ fan

Σήμερα κατέβηκα Σύνταγμα από το απόγευμα.

 Είχε πολύ κόσμο, πολλές μαμάδες με μωρά (και μπαμπάδες) πολύ νεολαία αλλά και ηλικιωμένους.. Πολύς κόσμος κρατούσε καφέδες σε πλαστικό. Επίσης οι περισσότεροι είχαν φωτογραφικές μηχανές και τραβούσαν φωτογραφίες συνέχεια. Είχε πάγκους με σουβλάκια, καλαμπόκια και σάντουιτς, επίσης πάγκο με ελληνικές σημαίες, μέχρι και ξυλοπόδαρους.

 Είχα διαβάσει για τους "πάνω" και για τους "κάτω" και κάθισα να δω την συνέλευση. Η συνέλευση πήρε να αρχίζει κατά τις  εννιά. Κάποιοι προέτρεπαν τον κόσμο να καθίσει κάτω. Στη μέση της πλατείας  όλοι είχαν καθίσει κάτω .Πίσω πίσω και στα πλάγια στέκονταν όρθιοι. Σχηματίστηκε έτσι ένα τεράστιο θέατρο καθισμένων .Υπήρχε μέριμνα για μερικούς διαδρόμους διαφυγής. Έβλεπα  το πλήθος ψηλά στη βουλή και τα πράσινα λέιζερ πάνω στους τοίχους της. Που και που κανένα μπαλόνι με νέον ξέφευγε στον ουρανό. Ήταν πολύ όμορφα: τα ψηλά  δέντρα της πλατείας , οι φωτεινές επιγραφές των ξενοδοχείων και ο ήχος των χιλιάδων ανθρώπων. Σκεφτόμουν τι είχε συμβεί  εδώ παλιά  τότε που ζητούσαν Σύνταγμα.

Στην αρχή διαβάστηκε ένα κείμενο ενάντια στην τρόικα και στο μνημόνιο .Ο κόσμος κάθε τόσο ξέσπαγε σε χειροκροτήματα. Ο τύπος που διάβαζε πραγματικά ξεσήκωνε τα πλήθη με το πάθος που διέκρινε τη φωνή του. Έπειτα δόθηκαν εξηγήσεις ότι όποιος ήθελε να μιλήσει θα έπαιρνε ένα χαρτάκι με έναν αριθμό . Θα μοιράζονταν 500 χαρτάκια αλλά με κλήρωση θα μιλούσαν μόνο 80. Τα θέματα πάνω στα οποία θα έπρεπε να μιλήσουν ήταν ομάδες εργασίας , αλληλεγγύης, κοινωνικών προβλημάτων κλπ. Ένας κύριος εξήγησε στο πλήθος ότι αν μας αρέσει κι επικροτούμε κάτι θα κουνάμε τα χέρια ψηλά (στυλ όλε) αλλά αν διαφωνούμε θα υψώνουμε τον αντίχειρα και θα κουνάμε προς την αντίθετη κατεύθυνση (στυλ die όπως έκανε ο καίσαρας).

'Επειτα από τα διαδικαστικά το λόγο πήρε -τιμής ένεκεν - μια γιαγιά 103 χρονών. Η γιαγιά της πήρε κάμποσο χρόνο να φτάσει ως το μικροφωνικό βήμα γιατί έπρεπε να ανοιχτεί διάδρομος να περάσει το καροτσάκι. Όταν έφτασε, έπεσαν απάνω της οι κάμερες και ο μπούμαν. Όλοι αυτοί βέβαια όχι των καθεστωτικών μμε αλλά της συνέλευσης. Η γιαγιά πρέπει να τα είχε ψιλοχάσει.  Ούτε λίγο ούτε πολύ είπε ότι είναι πολύ χαρούμενη που βρίσκεται σήμερα εδώ, να είμαστε καλοί χριστιανοί, να αγαπάμε την ελλάδα.και να κάνουμε καλές οικογένειες. Μετά τον λόγο πήραν κάτι άλλοι που είπαν ότι χαίρονται που είναι εδώ και ότι ζουν τις καλύτερές τους στιγμές κάτι τέτοιο ή ότι 20 χρόνια ήταν στον καναπέ αλλά τώρα σηκώθηκαν.

Επειδή υποψιάστηκα ότι θα συνεχιζόταν το ίδιο βιολί κι ο καθένας θα έλεγε τον πόνο του  δεν κάθισα περαιτέρω και τώρα μετανιώνω γιατί θα είχα να γράψω περισσότερα.
 Σκεφτόμουν καλό πανηγυράκι και τι ωραία που εκτονωθήκαμε και σήμερα και  γύρισα σπίτι μου ευτυχισμένη.

Γίνε κι εσύ fan στο facebook .

ΑΝΤΟΝ ΤΣΕΧΩΦ Ένας αριθμός

         Στο σύντομο αφήγημα του Τσέχωφ «Ένας αριθμός» η δεσποινίς Ιουλία αντιπροσωπεύει τον άβουλο ανθρώπινο τύπο• δεν τολμά να διεκδικήσει τα δικαιώματά της και συχνά πέφτει θύμα οικονομικής και κοινωνικής εκμετάλλευσης. O Τσέχωφ σκιαγραφεί με απλό και ευτράπελο τρόπο την παθητική ψυχολογία, η οποία χαρακτήριζε σε μεγάλο βαθμό τη γυναικεία συμπεριφορά τα παλαιότερα χρόνια.

Tις προάλλες φώναξα στο γραφείο μου τη δεσποινίδα Ιουλία, τη δασκάλα των παιδιών. Έπρεπε να της δώσω το μισθό της.
         - Κάθισε να κάνουμε το λογαριασμό, της είπα. Θα 'χεις ανάγκη από χρήματα και συ ντρέπεσαι να ανοίξεις το στόμα σου. Λοιπόν. Συμφωνήσαμε για τριάντα ρούβλια* το μήνα.
         - Για σαράντα.
          - Όχι, για τριάντα, το έχω σημειώσει. Εγώ πάντοτε τριάντα ρούβλια δίνω στις δασκάλες. Λοιπόν, έχεις δύο μήνες εδώ.
         - Δύο μήνες και πέντε μέρες.
         - Δύο μήνες ακριβώς. Το 'χω σημειώσει. Λοιπόν, έχουμε εξήντα ρούβλια. Πρέπει να βγάλουμε εννιά Κυριακές. δε δουλεύετε τις Κυριακές. Πηγαίνετε περίπατο μετα παιδιά. Έπειτα έχουμε τρεις γιορτές.
         Η Ιουλία έγινε κατακόκκινη και άρχισε να τσαλακώνει νευρικά την άκρη του φουστανιού της, μα δεν είπε λέξη.
         - Τρεις γιορτές. μας κάνουν δώδεκα ρούβλια το μήνα. Ο Κόλιας ήταν άρρωστος τέσσερις μέρες και δεν του έκανες μάθημα. Μονάχα με τη Βαρβάρα ασχολήθηκες. Τρεις μέρες είχες πονόδοντο και η γυναίκα μου σου είπε να αναπαυτείς μετά το φαγητό. Δώδεκα και εφτά δεκαεννιά. Αφαιρούμε, μας μένουν. Χμ! σαράντα ένα ρούβλια. Σωστά;
         Το αριστερό μάτι της Ιουλίας έγινε κατακκόκινο και νότισε. Άρχισε να τρέμει το σαγόνι της. Την έπιασε ένας νευρικός βήχας, έβαλε το μαντίλι στη μύτη της, μα δεν έβγαλε άχνα.
         - Την παραμονή της πρωτοχρονιάς έσπασες ένα φλιτζάνι του τσαγιού με το πιατάκι του. Βγάζουμε δύο ρούβλια. Το φλιτζάνι κάνει ακριβότερα γιατί είναι οικογενειακό κειμήλιο, μα δεν πειράζει. Τόσο το χειρότερο! Προχωρούμε! Μια μέρα δεν πρόσεξες τον Κόλια, ανέβηκε ο μικρός στο δέντρο και έσκισε το σακάκι του. Βγάζουμε άλλα δέκα ρούβλια. Άλλη μια μέρα που δεν πρόσεχες, έκλεψε μια καμαριέρα τα μποτάκια της Βαρβάρας. Πρέπει να 'χεις τα μάτια σου τέσσερα, γι' αυτό σε πληρώνουμε. Λοιπόν, βγάζουμε άλλα πέντε ρούβλια. Στις δέκα του Γενάρη σε δάνεισα δέκα ρούβλια.
         - Όχι, δεν έγινε τέτοιο πράμα. μουρμούρισε η Ιουλία.
         - Το 'χω σημειώσει!
         - Καλά.
         - Βγάζουμε είκοσι επτά ρούβλια, μας μένουν δεκατέσσερα.
         Τα μάτια της Ιουλίας γέμισαν δάκρυα. Κόμποι ιδρώτα γυάλιζαν πάνω στη μύτη της. Κακόμοιρο κορίτσι!
         - Μα εγώ μια φορά μονάχα δανείστηκα χρήματα. Μονάχα τρία ρούβλια, από την κυρία, μουρμούρισε η Ιουλία και η φωνή της έτρεμε. Αυτά είναι όλα όλα που δανείστηκα.
         - Μπα; Και γω δεν τα είχα σημειώσει αυτά. Λοιπόν, δεκατέσσερα έξω τρία, μας μένουν έντεκα. Πάρε τα χρήματά σου, αγαπητή μου! Τρία. τρία, τρία. ένα και ένα. Πάρ' τα.
         Και της έδωσα έντεκα ρούβλια. Τα πήρε με τρεμουλιαστά δάχτυλα και τα έβαλε στην τσέπη της.
         - Ευχαριστώ, ψιθύρισε.
         Πετάχτηκα ορθός και άρχισα να βηματίζω πέρα δώθε στο γραφείο. Με έπιασαν τα δαιμόνια μου.
         - Και γιατί με ευχαριστείς;
         - Για τα χρήματα.
         - Μα, διάολε, εγώ σε έκλεψα, σε λήστεψα! Και μου λες κι ευχαριστώ;
         - Οι άλλοι δε μου 'διναν τίποτα!.
         - Δε σου 'διναν τίποτα. Φυσικά! Σου έκανα μια φάρσα για να σου γίνει σκληρό μάθημα. Πάρε τα ογδόντα σου ρούβλια! Τα είχα έτοιμα στο φάκελο! Μα γιατί δε φωνάζεις για το δίκιο σου; Γιατί στέκεσαι έτσι σαν χαζή; Μπορείς να ζήσεις σ' αυτό τον κόσμο αν δεν πατήσεις λίγο πόδι, αν δε δείξεις τα δόντια σου; Γιατί είσαι άβουλη;
         Μουρμούρισε μερικά ευχαριστώ και βγήκε.

Ά. Τσέχωφ, Διηγήματα,
μτφρ. Κ. Σιμόπουλος, Θεμέλιο

...
το διήγημα αυτό  έπεσε στις προαγωγικές εξετάσεις Μαΐου -Ιουνίου φέτος στο γυμνάσιο που εργάζομαι, συγκεκριμένα στη Β' Γυμνασίου. Η φιλόλογος είπε ότι αυτό το κείμενο έπεσε γιατί άρεσε στα παιδιά. Πραγματικά όλα απάντησαν πολύ συγκροτημένα και έδειχναν ότι είχαν κατανοήσει πλήρως το κείμενο.Η τελευταία ερώτηση ήταν:  "ποιο  κοινωνικό πρόβλημα θίγεται;"
αντιγράφω από την κόλα μιας μαθήτριας , της Στέλλας- Νεφέλης με την στίξη όπως ήταν:
"Το πρόβλημα που θίγεται στο αφήγημα είναι η εκμετάλλευση! Πως αν στη ζωή δεν πατήσεις πόδι να πεις την αδικία! Να πατήσεις πόδι να φωνάξεις δεν κάνεις τίποτα. Γιατί αλλιώς δεν μπορείς να επιβιώσεις όταν είσαι άβουλος. Φώναξε για τη ζωή σου γιατί η ζωή είναι δική σου! Πάρε ό,τι σου αξίζει."

ΤΟ ΑΛΟΓΟ ΤΟΥ ΤΟΡΙΝΟ THE TURIN HORSE / A TORINÓI LÓ

του Μπέλα Ταρ
με τους Γιάνος Ντερζί, Έρικα Μποκ, Μιχάλι Κόρμος

Υπόθεση:
«Τορίνο, 3 Ιανουαρίου 1889: ο Φρίντριχ Νίτσε βγαίνει από την πόρτα του σπιτιού που διαμένει, στην Οδό Κάρλο Άλμπερτ 6. Όχι μακριά από αυτόν, ο οδηγός ενός δίτροχου κάρου έχει πρόβλημα με το πεισματάρικο άλογό του. Όσο κι αν το τσιγκλά, το άλογο αρνείται να κουνηθεί και τότε ο οδηγός χάνει την υπομονή του και αρχίζει να το μαστιγώνει. Ο Νίτσε μπαίνει στη μέση με φούρια για να δώσει τέλος σε αυτή τη βίαιη σκηνή, αγκαλιάζοντας το λαιμό του αλόγου, και κλαίγοντας. Ο σπιτονοικοκύρης του τον παίρνει μέσα στο σπίτι, τον βάζει να ξαπλώσει ακίνητο και σιωπηλό για δύο μέρες, μέχρι που ο Νίτσε θα μουρμουρίσει τα απαραίτητα τελευταία του λόγια και θα ζήσει για ακόμα 10 χρόνια, βουβός και παράφρων, με τη φροντίδα της μητέρας του και των αδελφών του. Δεν γνωρίζουμε τι απέγινε το άλογο.» Αυτά είναι τα εισαγωγικά λόγια του Μπέλα Ταρ στην αρχή της ταινίας, που πιάνει την αφήγηση αμέσως μετά από αυτά τα γεγονότα και αποτελεί μια συγκλονιστική περιγραφή της δύσκολης ζωής του οδηγού του κάρου, της κόρης του και του αλόγου. Και μας δείχνει πως τρία απλά πράγματα, ένας αγρότης, μια κόρη και ένα γέρικο και κουρασμένο άλογο, μπορούν να συνθέτουν μια τραγική ιστορία...



ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ

«Η ταινία μας, ακολουθεί το εξής ερώτημα:
Τι απέγινε στ’ αλήθεια στο άλογο;
Ο Όλσντορφερ, ο αμαξάς, και η κόρη του ζουν σε ένα υποστατικό. Συντηρούνται με πολύ σκληρή δουλειά: η μόνη πηγή εισοδήματος που έχουνε είναι το άλογο και η άμαξα- αυτό είναι το μόνο που έχουν για να πορεύονται.
Ο πατέρας αναλαμβάνει διάφορες μεταφορές ως αμαξάς και η κόρη του φροντίζει το σπίτι.
Ζούνε μια πολύ φτωχική και απίστευτα μονότονη ζωή. Οι κινήσεις που κάνουν, οι αλλαγές των εποχών και οι διάφορες ώρες της μέρας είναι που υπαγορεύουν τον ρυθμό και τη ρουτίνα που τους έχει επιβληθεί τόσο σκληρά.
Η ταινία δείχνει τη θνητή φύση των όντων, με αυτόν τον βαθύ πόνο που όλοι εμείς, που είμαστε όλοι καταδικασμένοι να πεθάνουμε, νιώθουμε μέσα μας.»

«Η ερώτηση "γιατί κάνω ταινίες" μοιάζει χωρίς απάντηση» έχει δηλώσει στο παρελθόν ο ίδιος ο Μπέλα Ταρ. «Δεν ξέρω. Πιθανότατα κάνω ταινίες για να προκαλέσω την τύχη, για να είμαι ταυτόχρονα ο πιο ταπεινωμένος και, για λίγες μόνο στιγμές, ο πιο ελεύθερος άνθρωπος στον κόσμο. Απεχθάνομαι τις ιστορίες, καθώς παραπλανούν τους ανθρώπους να πιστεύουν ότι κάτι έχει συμβεί. Στην πραγματικότητα, τίποτα δε συμβαίνει, καθώς γλιστράμε από τη μια κατάσταση στην άλλη. Γιατί σήμερα υπάρχουν μόνο καταστάσεις, όλες οι ιστορίες έχουν γίνει χυδαίες και μπανάλ. Το μόνο που απομένει είναι ο χρόνος.»


ΜΠΕΛΑ ΤΑΡ, 2007

σημείωση δικιά μου: το άλογο στην ταινία είναι πολύ συμπαθητικό, προσπάθησα να βρω φωτογραφία του  αλλά δεν τα κατάφερα. Η ταινία είναι ψυχοπλάκωμα, σιγά σιγά αρχίζεις να νιώθεις χάλια και να κάνεις σκέψεις θανάτου ενώ ο σκηνοθέτης δεν έχει δείξει τίποτα τέτοιο.Και εκεί ακριβώς έγκειται η μεγάλη του μαεστρία .  Είναι υποβλητική και η φωτογραφία , το άγονο τοπίο με τον άνεμο που μαίνεται,  η μουσική με το επίμονο τσέλο, το ασπρόμαυρο φιλμ, το  συμπαθητικό αλογάκι που είναι αναγκασμένο να κουβαλάει το κάρο...

Ο Μπέλα Ταρ θα επισκεφτεί την Ελλάδα από τις 3 έως τις 9 Ιουνίου.

απαγορεύονται σκυλιά, ποδήλατα, ποδόσφαιρο

Δεν είναι φρικτό; Τρία από τα πιο ωραία πράγματα στη ζωή ενός ανθρώπου να απαγορεύονται;
Την ταμπέλα αυτή την είδα σε ένα πεζόδρομο κάπου στην Καλλιθέα και μετά την ξαναείδα στο καπάκι στο γήπεδο της Καλλιθέας. Καλά στο γήπεδο το καταλαβαίνω αλλά στον πεζόδρομο; Είχα διαβάσει κάπου ότι οι ταλιμπάν είχαν απαγορέψει το να γελάς δημόσια. Κάτι τέτοιο μου θύμισε αυτό.

Peter Lehman, "Η φαρμακευτική αγωγή δεν είναι μονόδρομος".

ομιλία στην  Αθήνα, στο ίδρυμα Μελίνα Μερκούρη, Θησείο, 12/05/2011.

Υπάρχουν εναλλακτικές δυνατότητες έναντι της ψυχιατρικής.
Άτομα με προσδόκιμο όρο ζωής μικρότερο κατά 2 ή 3 δεκαετίες: αίτιο η τοξική επίδραση των ψυχοφαρμάκων και οι χειρότερες συνθήκες ζωής λόγω των διακρίσεων.
Σε σχέση με τις τοξικές επιδράσεις δεν δίνεται ικανοποιητική ενημέρωση στους ασθενείς.
Θεωρείται ότι υπάρχει έλλειψη εναλλακτικών δυνατοτήτων. Οι διάφορες εναλλακτικές δυνατότητες θα μπορούσαν να βοηθήσουν να αποφευχθεί η χρήση βίας και ψυχοφαρμάκων. Θα μπορούσε να επιτευχθεί μια μόνιμη αποκατάσταση της υγείας, η αυτοβοήθεια, κάποια νομικά μέτρα όπως η αλλαγή στην νομική κατάσταση των ασθενών μέσω της συμμετοχής τους στην έρευνα και στη διδασκαλία.

Εναλλακτικά Προγράμματα:

Πρόγραμμα Σωτηρία. Το πρόγραμμα ξεκίνησε γιατί είχε παρατηρηθεί ότι ιδρύματα παρεμπόδιζαν μια θετική σχέση ανάμεσα σε ασθενή-θεραπευτή. Εμπόδια στάθηκαν το μέγεθος των ιδρυμάτων και τα ψυχοφάρμακα. Το έργο των υπευθύνων στη Σωτηρία δεν ήταν να τους θεραπεύσουν αλλά να βρίσκονται εκεί για αυτούς. Χρησιμοποιήθηκε φαρμακευτική αγωγή σπανίως. Η προσωπική εξέλιξη ήταν μεγαλύτερη: σταθερή εργασία, η δυνατότητα να τελειώσουν το σχολείο, οι ικανοποιητικές σεξουαλικές σχέσεις. Τα αποτελέσματα αμφισβητήθηκαν και έγινε επαναληπτικό πρόγραμμα που τα επιβεβαίωσε.
Πρόγραμμα Διάβαση:Έχει καταστροφική επίδραση στον ασθενή να του προσάψει κάποιος ετικέτα με ψυχική διάγνωση. Έτσι όλοι οι συνεργάτες είχαν κανόνα να μην προσάπτουν ετικέτες. Δεν έδωσαν ψυχοφάρμακα. Έμειναν έκπληκτοι από τα αποτελέσματα. Το πιο αξιοσημείωτο: η μεγάλη ταχύτητα με την οποία οι άνθρωποι βγήκαν από την ψυχωτική τους κατάσταση. Η αποθεραπεία τους ήταν ότι μπήκαν στο δρόμο για πιο πλούσια ζωή.
Πρόγραμμα Καταφύγιο για ανθρώπους σε κατάσταση κρίσης. Υπάρχουν δεδομένα από 265 ανθρώπους. Τα άτομα της πειραματικής ομάδας είχαν πρόσβαση σε κάθε τι που πρόσφερε ο ξενώνας: υποστήριξη στη διάρκεια κρίσης, εργαστήρια, συμβουλευτική, νομική συμβουλευτική, πρόσβαση σε χώρους όπου μπορούσαν να ξεσπάσουν. Η άλλη ομάδα δεν είχε. Και πάλι η ομάδα της πειραματικής ομάδας πέτυχε. Έτσι οι ασθενείς που έμειναν στον ξενώνα έδειξαν πρόοδο: η παραμονή τους σε κλινικές ήταν σπανιότερες. Τα έξοδα ήταν χαμηλότερα: 9000 δολλάρια για την πειραματική ομάδα, 14000 δολλάρια για την ομάδα ελέγχου. Κατά κεφαλή εξοικονομήθηκαν 5000 δολλάρια
Πρόγραμμα Ανοικτός Διάλογος. Αντιλαμβάνονται τις ψυχώσεις ως διαταραχές των ανθρωπίνων σχέσεων κι όχι σαν διαταραχές του εγκεφάλου. Η ομάδα του ανοικτού διαλόγου είχε πολύ λιγότερες περιπτώσεις ατόμων που αρρώστησαν ξανά. Ως προς το θέμα της εργασιακής απασχόλησής τους μόνο ένα μικρό ποσοστό ζούσαν από τα επιδόματα.

Συμπεράσματα:
Κριτική στάση απέναντι στην έννοια της ασθένειας.
Σεβασμός απέναντι στα ανθρώπινα δικαιώματα.
Να υπάρχει συνείδηση των βλαπτικών και τραυματικών επιδράσεων ψυχιατρικής βίας, ψυχοφαρμάκων και ηλεκτροσόκ.
Πρέπει να εγκαταληφθεί η ιδέα ότι τα ανθρώπινα προβλήματα πρέπει να αντιμετωπίζονται σαν τεχνικά προβλήματα.
Σημαντικό είναι οι ίδιοι οι ασθενείς να παίρνουν μέρος στο σχεδιασμό της θεραπείας τους.
Υπάρχουν ακόμα περισσότεροι ασσθενείς από κείνους που βρίσκονται σε ψυχιατρεία ή γίνονται ανάπηροι μέσω ψυχοφαρμάκων και ηλεκτροσόκ. Για να υπάρξει αλλαγή χρειάζονται οικονομικά αποθέματα.
Οι επαγγελματίες πρέπει να δείξουν προθυμία, να πληροφορηθούν σχετικά με ψυχοφάρμακα, γνώση για τις εξαρτήσεις. Πρέπει να δημοσιεύουν σχετικά με τη διακοπή λήψης. Να είναι έτοιμοι να παραδώσουν τη δύναμη που έχουν στα χέρια τους. Να σκεφτούν καλά τις φαντασιώσεις τους σε σχέση με τις θεραπευτικές τους ικανότητες.
Οι ασθενείς πρέπει να αποκτήσουν λόγο για τη ζωή τους. Πρέπει να κάνουν προσπάθειες για αυτοβοήθεια. Να συνάψουν σχέσεις με άλλους ενδιαφερόμενους. Να αντισταθούν στην βιομηχανοποίηση της ψυχιατρικής. Οι προσπάθειες θα αποδώσουν μόνο αν συνεργαστούν πέραν των ιδίων των ασθενών και οι συγγενείς τους και οι φίλοι τους και οι υπόλοιποι πολίτες.
Στην οικονομική κρίση λιγοστεύουν οι πόροι. Η εξάρτηση από τις βιομηχανίες μεγαλώνει. Η ποσότητα των φαρμάκων μεγαλώνει. Ανεβαίνουν τα έξοδα. Η φαρμακευτική βιομηχανία σπρώχνει προς την όξυνση της κρίσης. Η υιοθέτηση εναλλακτικής ψυχιατρικής δυνατότητας είναι αποτελεσματικότερη και οικονομικότερη.
* (προτιμάται ο όρος ενδιαφερόμενος αντί για ασθενής.)

(O Peter Lehman είναι εκδότης των βιβλίων "Coming off Psychiatric Drugs" και "Alternatives Beyond Psychiatry".Στα ελληνικά έχει μεταφραστεί το "Βγαίνοντας από τα ψυχοφάρμακα" και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Νησίδες).