Κυριακή 29 Μαΐου 2011

Γίνε κι εσύ fan

Σήμερα κατέβηκα Σύνταγμα από το απόγευμα.

 Είχε πολύ κόσμο, πολλές μαμάδες με μωρά (και μπαμπάδες) πολύ νεολαία αλλά και ηλικιωμένους.. Πολύς κόσμος κρατούσε καφέδες σε πλαστικό. Επίσης οι περισσότεροι είχαν φωτογραφικές μηχανές και τραβούσαν φωτογραφίες συνέχεια. Είχε πάγκους με σουβλάκια, καλαμπόκια και σάντουιτς, επίσης πάγκο με ελληνικές σημαίες, μέχρι και ξυλοπόδαρους.

 Είχα διαβάσει για τους "πάνω" και για τους "κάτω" και κάθισα να δω την συνέλευση. Η συνέλευση πήρε να αρχίζει κατά τις  εννιά. Κάποιοι προέτρεπαν τον κόσμο να καθίσει κάτω. Στη μέση της πλατείας  όλοι είχαν καθίσει κάτω .Πίσω πίσω και στα πλάγια στέκονταν όρθιοι. Σχηματίστηκε έτσι ένα τεράστιο θέατρο καθισμένων .Υπήρχε μέριμνα για μερικούς διαδρόμους διαφυγής. Έβλεπα  το πλήθος ψηλά στη βουλή και τα πράσινα λέιζερ πάνω στους τοίχους της. Που και που κανένα μπαλόνι με νέον ξέφευγε στον ουρανό. Ήταν πολύ όμορφα: τα ψηλά  δέντρα της πλατείας , οι φωτεινές επιγραφές των ξενοδοχείων και ο ήχος των χιλιάδων ανθρώπων. Σκεφτόμουν τι είχε συμβεί  εδώ παλιά  τότε που ζητούσαν Σύνταγμα.

Στην αρχή διαβάστηκε ένα κείμενο ενάντια στην τρόικα και στο μνημόνιο .Ο κόσμος κάθε τόσο ξέσπαγε σε χειροκροτήματα. Ο τύπος που διάβαζε πραγματικά ξεσήκωνε τα πλήθη με το πάθος που διέκρινε τη φωνή του. Έπειτα δόθηκαν εξηγήσεις ότι όποιος ήθελε να μιλήσει θα έπαιρνε ένα χαρτάκι με έναν αριθμό . Θα μοιράζονταν 500 χαρτάκια αλλά με κλήρωση θα μιλούσαν μόνο 80. Τα θέματα πάνω στα οποία θα έπρεπε να μιλήσουν ήταν ομάδες εργασίας , αλληλεγγύης, κοινωνικών προβλημάτων κλπ. Ένας κύριος εξήγησε στο πλήθος ότι αν μας αρέσει κι επικροτούμε κάτι θα κουνάμε τα χέρια ψηλά (στυλ όλε) αλλά αν διαφωνούμε θα υψώνουμε τον αντίχειρα και θα κουνάμε προς την αντίθετη κατεύθυνση (στυλ die όπως έκανε ο καίσαρας).

'Επειτα από τα διαδικαστικά το λόγο πήρε -τιμής ένεκεν - μια γιαγιά 103 χρονών. Η γιαγιά της πήρε κάμποσο χρόνο να φτάσει ως το μικροφωνικό βήμα γιατί έπρεπε να ανοιχτεί διάδρομος να περάσει το καροτσάκι. Όταν έφτασε, έπεσαν απάνω της οι κάμερες και ο μπούμαν. Όλοι αυτοί βέβαια όχι των καθεστωτικών μμε αλλά της συνέλευσης. Η γιαγιά πρέπει να τα είχε ψιλοχάσει.  Ούτε λίγο ούτε πολύ είπε ότι είναι πολύ χαρούμενη που βρίσκεται σήμερα εδώ, να είμαστε καλοί χριστιανοί, να αγαπάμε την ελλάδα.και να κάνουμε καλές οικογένειες. Μετά τον λόγο πήραν κάτι άλλοι που είπαν ότι χαίρονται που είναι εδώ και ότι ζουν τις καλύτερές τους στιγμές κάτι τέτοιο ή ότι 20 χρόνια ήταν στον καναπέ αλλά τώρα σηκώθηκαν.

Επειδή υποψιάστηκα ότι θα συνεχιζόταν το ίδιο βιολί κι ο καθένας θα έλεγε τον πόνο του  δεν κάθισα περαιτέρω και τώρα μετανιώνω γιατί θα είχα να γράψω περισσότερα.
 Σκεφτόμουν καλό πανηγυράκι και τι ωραία που εκτονωθήκαμε και σήμερα και  γύρισα σπίτι μου ευτυχισμένη.

Γίνε κι εσύ fan στο facebook .


Παρασκευή 27 Μαΐου 2011

ΑΝΤΟΝ ΤΣΕΧΩΦ Ένας αριθμός




         Στο σύντομο αφήγημα του Τσέχωφ «Ένας αριθμός» η δεσποινίς Ιουλία αντιπροσωπεύει τον άβουλο ανθρώπινο τύπο• δεν τολμά να διεκδικήσει τα δικαιώματά της και συχνά πέφτει θύμα οικονομικής και κοινωνικής εκμετάλλευσης. O Τσέχωφ σκιαγραφεί με απλό και ευτράπελο τρόπο την παθητική ψυχολογία, η οποία χαρακτήριζε σε μεγάλο βαθμό τη γυναικεία συμπεριφορά τα παλαιότερα χρόνια.

Tις προάλλες φώναξα στο γραφείο μου τη δεσποινίδα Ιουλία, τη δασκάλα των παιδιών. Έπρεπε να της δώσω το μισθό της.
         - Κάθισε να κάνουμε το λογαριασμό, της είπα. Θα 'χεις ανάγκη από χρήματα και συ ντρέπεσαι να ανοίξεις το στόμα σου. Λοιπόν. Συμφωνήσαμε για τριάντα ρούβλια* το μήνα.
         - Για σαράντα.
          - Όχι, για τριάντα, το έχω σημειώσει. Εγώ πάντοτε τριάντα ρούβλια δίνω στις δασκάλες. Λοιπόν, έχεις δύο μήνες εδώ.
         - Δύο μήνες και πέντε μέρες.
         - Δύο μήνες ακριβώς. Το 'χω σημειώσει. Λοιπόν, έχουμε εξήντα ρούβλια. Πρέπει να βγάλουμε εννιά Κυριακές. δε δουλεύετε τις Κυριακές. Πηγαίνετε περίπατο μετα παιδιά. Έπειτα έχουμε τρεις γιορτές.
         Η Ιουλία έγινε κατακόκκινη και άρχισε να τσαλακώνει νευρικά την άκρη του φουστανιού της, μα δεν είπε λέξη.
         - Τρεις γιορτές. μας κάνουν δώδεκα ρούβλια το μήνα. Ο Κόλιας ήταν άρρωστος τέσσερις μέρες και δεν του έκανες μάθημα. Μονάχα με τη Βαρβάρα ασχολήθηκες. Τρεις μέρες είχες πονόδοντο και η γυναίκα μου σου είπε να αναπαυτείς μετά το φαγητό. Δώδεκα και εφτά δεκαεννιά. Αφαιρούμε, μας μένουν. Χμ! σαράντα ένα ρούβλια. Σωστά;
         Το αριστερό μάτι της Ιουλίας έγινε κατακκόκινο και νότισε. Άρχισε να τρέμει το σαγόνι της. Την έπιασε ένας νευρικός βήχας, έβαλε το μαντίλι στη μύτη της, μα δεν έβγαλε άχνα.
         - Την παραμονή της πρωτοχρονιάς έσπασες ένα φλιτζάνι του τσαγιού με το πιατάκι του. Βγάζουμε δύο ρούβλια. Το φλιτζάνι κάνει ακριβότερα γιατί είναι οικογενειακό κειμήλιο, μα δεν πειράζει. Τόσο το χειρότερο! Προχωρούμε! Μια μέρα δεν πρόσεξες τον Κόλια, ανέβηκε ο μικρός στο δέντρο και έσκισε το σακάκι του. Βγάζουμε άλλα δέκα ρούβλια. Άλλη μια μέρα που δεν πρόσεχες, έκλεψε μια καμαριέρα τα μποτάκια της Βαρβάρας. Πρέπει να 'χεις τα μάτια σου τέσσερα, γι' αυτό σε πληρώνουμε. Λοιπόν, βγάζουμε άλλα πέντε ρούβλια. Στις δέκα του Γενάρη σε δάνεισα δέκα ρούβλια.
         - Όχι, δεν έγινε τέτοιο πράμα. μουρμούρισε η Ιουλία.
         - Το 'χω σημειώσει!
         - Καλά.
         - Βγάζουμε είκοσι επτά ρούβλια, μας μένουν δεκατέσσερα.
         Τα μάτια της Ιουλίας γέμισαν δάκρυα. Κόμποι ιδρώτα γυάλιζαν πάνω στη μύτη της. Κακόμοιρο κορίτσι!
         - Μα εγώ μια φορά μονάχα δανείστηκα χρήματα. Μονάχα τρία ρούβλια, από την κυρία, μουρμούρισε η Ιουλία και η φωνή της έτρεμε. Αυτά είναι όλα όλα που δανείστηκα.
         - Μπα; Και γω δεν τα είχα σημειώσει αυτά. Λοιπόν, δεκατέσσερα έξω τρία, μας μένουν έντεκα. Πάρε τα χρήματά σου, αγαπητή μου! Τρία. τρία, τρία. ένα και ένα. Πάρ' τα.
         Και της έδωσα έντεκα ρούβλια. Τα πήρε με τρεμουλιαστά δάχτυλα και τα έβαλε στην τσέπη της.
         - Ευχαριστώ, ψιθύρισε.
         Πετάχτηκα ορθός και άρχισα να βηματίζω πέρα δώθε στο γραφείο. Με έπιασαν τα δαιμόνια μου.
         - Και γιατί με ευχαριστείς;
         - Για τα χρήματα.
         - Μα, διάολε, εγώ σε έκλεψα, σε λήστεψα! Και μου λες κι ευχαριστώ;
         - Οι άλλοι δε μου 'διναν τίποτα!.
         - Δε σου 'διναν τίποτα. Φυσικά! Σου έκανα μια φάρσα για να σου γίνει σκληρό μάθημα. Πάρε τα ογδόντα σου ρούβλια! Τα είχα έτοιμα στο φάκελο! Μα γιατί δε φωνάζεις για το δίκιο σου; Γιατί στέκεσαι έτσι σαν χαζή; Μπορείς να ζήσεις σ' αυτό τον κόσμο αν δεν πατήσεις λίγο πόδι, αν δε δείξεις τα δόντια σου; Γιατί είσαι άβουλη;
         Μουρμούρισε μερικά ευχαριστώ και βγήκε.

Ά. Τσέχωφ, Διηγήματα,
μτφρ. Κ. Σιμόπουλος, Θεμέλιο

...
το διήγημα αυτό  έπεσε στις προαγωγικές εξετάσεις Μαΐου -Ιουνίου φέτος στο γυμνάσιο που εργάζομαι, συγκεκριμένα στη Β' Γυμνασίου. Η φιλόλογος είπε ότι αυτό το κείμενο έπεσε γιατί άρεσε στα παιδιά. Πραγματικά όλα απάντησαν πολύ συγκροτημένα και έδειχναν ότι είχαν κατανοήσει πλήρως το κείμενο.Η τελευταία ερώτηση ήταν:  "ποιο  κοινωνικό πρόβλημα θίγεται;"
αντιγράφω από την κόλα μιας μαθήτριας , της Στέλλας- Νεφέλης με την στίξη όπως ήταν:
"Το πρόβλημα που θίγεται στο αφήγημα είναι η εκμετάλλευση! Πως αν στη ζωή δεν πατήσεις πόδι να πεις την αδικία! Να πατήσεις πόδι να φωνάξεις δεν κάνεις τίποτα. Γιατί αλλιώς δεν μπορείς να επιβιώσεις όταν είσαι άβουλος. Φώναξε για τη ζωή σου γιατί η ζωή είναι δική σου! Πάρε ό,τι σου αξίζει."


Τετάρτη 25 Μαΐου 2011

ΤΟ ΑΛΟΓΟ ΤΟΥ ΤΟΡΙΝΟ THE TURIN HORSE / A TORINÓI LÓ



του Μπέλα Ταρ
με τους Γιάνος Ντερζί, Έρικα Μποκ, Μιχάλι Κόρμος

Υπόθεση:
«Τορίνο, 3 Ιανουαρίου 1889: ο Φρίντριχ Νίτσε βγαίνει από την πόρτα του σπιτιού που διαμένει, στην Οδό Κάρλο Άλμπερτ 6. Όχι μακριά από αυτόν, ο οδηγός ενός δίτροχου κάρου έχει πρόβλημα με το πεισματάρικο άλογό του. Όσο κι αν το τσιγκλά, το άλογο αρνείται να κουνηθεί και τότε ο οδηγός χάνει την υπομονή του και αρχίζει να το μαστιγώνει. Ο Νίτσε μπαίνει στη μέση με φούρια για να δώσει τέλος σε αυτή τη βίαιη σκηνή, αγκαλιάζοντας το λαιμό του αλόγου, και κλαίγοντας. Ο σπιτονοικοκύρης του τον παίρνει μέσα στο σπίτι, τον βάζει να ξαπλώσει ακίνητο και σιωπηλό για δύο μέρες, μέχρι που ο Νίτσε θα μουρμουρίσει τα απαραίτητα τελευταία του λόγια και θα ζήσει για ακόμα 10 χρόνια, βουβός και παράφρων, με τη φροντίδα της μητέρας του και των αδελφών του. Δεν γνωρίζουμε τι απέγινε το άλογο.» Αυτά είναι τα εισαγωγικά λόγια του Μπέλα Ταρ στην αρχή της ταινίας, που πιάνει την αφήγηση αμέσως μετά από αυτά τα γεγονότα και αποτελεί μια συγκλονιστική περιγραφή της δύσκολης ζωής του οδηγού του κάρου, της κόρης του και του αλόγου. Και μας δείχνει πως τρία απλά πράγματα, ένας αγρότης, μια κόρη και ένα γέρικο και κουρασμένο άλογο, μπορούν να συνθέτουν μια τραγική ιστορία...



ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ

«Η ταινία μας, ακολουθεί το εξής ερώτημα:
Τι απέγινε στ’ αλήθεια στο άλογο;
Ο Όλσντορφερ, ο αμαξάς, και η κόρη του ζουν σε ένα υποστατικό. Συντηρούνται με πολύ σκληρή δουλειά: η μόνη πηγή εισοδήματος που έχουνε είναι το άλογο και η άμαξα- αυτό είναι το μόνο που έχουν για να πορεύονται.
Ο πατέρας αναλαμβάνει διάφορες μεταφορές ως αμαξάς και η κόρη του φροντίζει το σπίτι.
Ζούνε μια πολύ φτωχική και απίστευτα μονότονη ζωή. Οι κινήσεις που κάνουν, οι αλλαγές των εποχών και οι διάφορες ώρες της μέρας είναι που υπαγορεύουν τον ρυθμό και τη ρουτίνα που τους έχει επιβληθεί τόσο σκληρά.
Η ταινία δείχνει τη θνητή φύση των όντων, με αυτόν τον βαθύ πόνο που όλοι εμείς, που είμαστε όλοι καταδικασμένοι να πεθάνουμε, νιώθουμε μέσα μας

«Η ερώτηση "γιατί κάνω ταινίες" μοιάζει χωρίς απάντηση» έχει δηλώσει στο παρελθόν ο ίδιος ο Μπέλα Ταρ. «Δεν ξέρω. Πιθανότατα κάνω ταινίες για να προκαλέσω την τύχη, για να είμαι ταυτόχρονα ο πιο ταπεινωμένος και, για λίγες μόνο στιγμές, ο πιο ελεύθερος άνθρωπος στον κόσμο. Απεχθάνομαι τις ιστορίες, καθώς παραπλανούν τους ανθρώπους να πιστεύουν ότι κάτι έχει συμβεί. Στην πραγματικότητα, τίποτα δε συμβαίνει, καθώς γλιστράμε από τη μια κατάσταση στην άλλη. Γιατί σήμερα υπάρχουν μόνο καταστάσεις, όλες οι ιστορίες έχουν γίνει χυδαίες και μπανάλ. Το μόνο που απομένει είναι ο χρόνος


ΜΠΕΛΑ ΤΑΡ, 2007

σημείωση δικιά μου: το άλογο στην ταινία είναι πολύ συμπαθητικό, προσπάθησα να βρω φωτογραφία του  αλλά δεν τα κατάφερα. Η ταινία είναι ψυχοπλάκωμα, σιγά σιγά αρχίζεις να νιώθεις χάλια και να κάνεις σκέψεις θανάτου ενώ ο σκηνοθέτης δεν έχει δείξει τίποτα τέτοιο.Και εκεί ακριβώς έγκειται η μεγάλη του μαεστρία .  Είναι υποβλητική και η φωτογραφία , το άγονο τοπίο με τον άνεμο που μαίνεται,  η μουσική με το επίμονο τσέλο, το ασπρόμαυρο φιλμ, το  συμπαθητικό αλογάκι που είναι αναγκασμένο να κουβαλάει το κάρο...

Ο Μπέλα Ταρ θα επισκεφτεί την Ελλάδα από τις 3 έως τις 9 Ιουνίου.

Πέμπτη 19 Μαΐου 2011

απαγορεύονται σκυλιά, ποδήλατα, ποδόσφαιρο

Δεν είναι φρικτό; Τρία από τα πιο ωραία πράγματα στη ζωή ενός ανθρώπου να απαγορεύονται;
Την ταμπέλα αυτή την είδα σε ένα πεζόδρομο κάπου στην Καλλιθέα και μετά την ξαναείδα στο καπάκι στο γήπεδο της Καλλιθέας. Καλά στο γήπεδο το καταλαβαίνω αλλά στον πεζόδρομο; Είχα διαβάσει κάπου ότι οι ταλιμπάν είχαν απαγορέψει το να γελάς δημόσια. Κάτι τέτοιο μου θύμισε αυτό.

Σάββατο 14 Μαΐου 2011

Peter Lehman, "Η φαρμακευτική αγωγή δεν είναι μονόδρομος".


ομιλία στην  Αθήνα, στο ίδρυμα Μελίνα Μερκούρη, Θησείο, 12/05/2011.

Υπάρχουν εναλλακτικές δυνατότητες έναντι της ψυχιατρικής.
Άτομα με προσδόκιμο όρο ζωής μικρότερο κατά 2 ή 3 δεκαετίες: αίτιο η τοξική επίδραση των ψυχοφαρμάκων και οι χειρότερες συνθήκες ζωής λόγω των διακρίσεων.
Σε σχέση με τις τοξικές επιδράσεις δεν δίνεται ικανοποιητική ενημέρωση στους ασθενείς.
Θεωρείται ότι υπάρχει έλλειψη εναλλακτικών δυνατοτήτων. Οι διάφορες εναλλακτικές δυνατότητες θα μπορούσαν να βοηθήσουν να αποφευχθεί η χρήση βίας και ψυχοφαρμάκων. Θα μπορούσε να επιτευχθεί μια μόνιμη αποκατάσταση της υγείας, η αυτοβοήθεια, κάποια νομικά μέτρα όπως η αλλαγή στην νομική κατάσταση των ασθενών μέσω της συμμετοχής τους στην έρευνα και στη διδασκαλία.

Εναλλακτικά Προγράμματα:

Πρόγραμμα Σωτηρία. Το πρόγραμμα ξεκίνησε γιατί είχε παρατηρηθεί ότι ιδρύματα παρεμπόδιζαν μια θετική σχέση ανάμεσα σε ασθενή-θεραπευτή. Εμπόδια στάθηκαν το μέγεθος των ιδρυμάτων και τα ψυχοφάρμακα. Το έργο των υπευθύνων στη Σωτηρία δεν ήταν να τους θεραπεύσουν αλλά να βρίσκονται εκεί για αυτούς. Χρησιμοποιήθηκε φαρμακευτική αγωγή σπανίως. Η προσωπική εξέλιξη ήταν μεγαλύτερη: σταθερή εργασία, η δυνατότητα να τελειώσουν το σχολείο, οι ικανοποιητικές σεξουαλικές σχέσεις. Τα αποτελέσματα αμφισβητήθηκαν και έγινε επαναληπτικό πρόγραμμα που τα επιβεβαίωσε.
Πρόγραμμα Διάβαση:Έχει καταστροφική επίδραση στον ασθενή να του προσάψει κάποιος ετικέτα με ψυχική διάγνωση. Έτσι όλοι οι συνεργάτες είχαν κανόνα να μην προσάπτουν ετικέτες. Δεν έδωσαν ψυχοφάρμακα. Έμειναν έκπληκτοι από τα αποτελέσματα. Το πιο αξιοσημείωτο: η μεγάλη ταχύτητα με την οποία οι άνθρωποι βγήκαν από την ψυχωτική τους κατάσταση. Η αποθεραπεία τους ήταν ότι μπήκαν στο δρόμο για πιο πλούσια ζωή.
Πρόγραμμα Καταφύγιο για ανθρώπους σε κατάσταση κρίσης. Υπάρχουν δεδομένα από 265 ανθρώπους. Τα άτομα της πειραματικής ομάδας είχαν πρόσβαση σε κάθε τι που πρόσφερε ο ξενώνας: υποστήριξη στη διάρκεια κρίσης, εργαστήρια, συμβουλευτική, νομική συμβουλευτική, πρόσβαση σε χώρους όπου μπορούσαν να ξεσπάσουν. Η άλλη ομάδα δεν είχε. Και πάλι η ομάδα της πειραματικής ομάδας πέτυχε. Έτσι οι ασθενείς που έμειναν στον ξενώνα έδειξαν πρόοδο: η παραμονή τους σε κλινικές ήταν σπανιότερες. Τα έξοδα ήταν χαμηλότερα: 9000 δολλάρια για την πειραματική ομάδα, 14000 δολλάρια για την ομάδα ελέγχου. Κατά κεφαλή εξοικονομήθηκαν 5000 δολλάρια
Πρόγραμμα Ανοικτός Διάλογος. Αντιλαμβάνονται τις ψυχώσεις ως διαταραχές των ανθρωπίνων σχέσεων κι όχι σαν διαταραχές του εγκεφάλου. Η ομάδα του ανοικτού διαλόγου είχε πολύ λιγότερες περιπτώσεις ατόμων που αρρώστησαν ξανά. Ως προς το θέμα της εργασιακής απασχόλησής τους μόνο ένα μικρό ποσοστό ζούσαν από τα επιδόματα.

Συμπεράσματα:
Κριτική στάση απέναντι στην έννοια της ασθένειας.
Σεβασμός απέναντι στα ανθρώπινα δικαιώματα.
Να υπάρχει συνείδηση των βλαπτικών και τραυματικών επιδράσεων ψυχιατρικής βίας, ψυχοφαρμάκων και ηλεκτροσόκ.
Πρέπει να εγκαταληφθεί η ιδέα ότι τα ανθρώπινα προβλήματα πρέπει να αντιμετωπίζονται σαν τεχνικά προβλήματα.
Σημαντικό είναι οι ίδιοι οι ασθενείς να παίρνουν μέρος στο σχεδιασμό της θεραπείας τους.
Υπάρχουν ακόμα περισσότεροι ασσθενείς από κείνους που βρίσκονται σε ψυχιατρεία ή γίνονται ανάπηροι μέσω ψυχοφαρμάκων και ηλεκτροσόκ. Για να υπάρξει αλλαγή χρειάζονται οικονομικά αποθέματα.
Οι επαγγελματίες πρέπει να δείξουν προθυμία, να πληροφορηθούν σχετικά με ψυχοφάρμακα, γνώση για τις εξαρτήσεις. Πρέπει να δημοσιεύουν σχετικά με τη διακοπή λήψης. Να είναι έτοιμοι να παραδώσουν τη δύναμη που έχουν στα χέρια τους. Να σκεφτούν καλά τις φαντασιώσεις τους σε σχέση με τις θεραπευτικές τους ικανότητες.
Οι ασθενείς πρέπει να αποκτήσουν λόγο για τη ζωή τους. Πρέπει να κάνουν προσπάθειες για αυτοβοήθεια. Να συνάψουν σχέσεις με άλλους ενδιαφερόμενους. Να αντισταθούν στην βιομηχανοποίηση της ψυχιατρικής. Οι προσπάθειες θα αποδώσουν μόνο αν συνεργαστούν πέραν των ιδίων των ασθενών και οι συγγενείς τους και οι φίλοι τους και οι υπόλοιποι πολίτες.
Στην οικονομική κρίση λιγοστεύουν οι πόροι. Η εξάρτηση από τις βιομηχανίες μεγαλώνει. Η ποσότητα των φαρμάκων μεγαλώνει. Ανεβαίνουν τα έξοδα. Η φαρμακευτική βιομηχανία σπρώχνει προς την όξυνση της κρίσης. Η υιοθέτηση εναλλακτικής ψυχιατρικής δυνατότητας είναι αποτελεσματικότερη και οικονομικότερη.
* (προτιμάται ο όρος ενδιαφερόμενος αντί για ασθενής.)

(O Peter Lehman είναι εκδότης των βιβλίων "Coming off Psychiatric Drugs" και "Alternatives Beyond Psychiatry".Στα ελληνικά έχει μεταφραστεί το "Βγαίνοντας από τα ψυχοφάρμακα" και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Νησίδες).

Τετάρτη 11 Μαΐου 2011

ΤΑ ΔΑΚΡΥΓΟΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΣΤΟΛΙΔΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΣΑΣ

Κατέβηκα σήμερα στο κέντρο και ενώθηκα με το ρεύμα της πορείας. Στο σύνταγμα ένας ηλικιωμένος κύριος με ρώτησε: ντουφεκιές είναι αυτά που ακούγονται; όχι , του λέω , δακρυγόνα...

Κυριακή 8 Μαΐου 2011

Αρχαϊκή μητέρα

Με αφορμή την ημέρα της Μητέρας...


Αρχαϊκή μητέρα τρως τα παιδιά σου
σαν τον Κρόνο.........
εγώ είμαι μια πέτρα στο στομάχι σου
όπως ο Δίας.
εγώ είμαι ο νέος Δίας
 γεννήθηκα σε μια σπηλιά και Κούρητες με ανέθρεψαν
Κούρητες Κρήτες στο Ιδαίον Άντρον
κατσίκες και τράγοι οι σύντροφοί μου
απ΄τα μαστάρια τους έπινα το γάλα, έβλεπα τα κουδούνια τους στίλβοντα να ασπαίρουν που λεέι κι ο Εμπειρίκος
χώνεψέ με μάνα κάνε με δική σου φάε με όπως κι εγώ θέλω να σε φάω
είμαι ο φαλλός σου, είσαι ο φαλλός μου, είσαι παντοδύναμη και εγώ κρέμομαι από τα φουστάνια σου
ψέματα: δεν είμαι ο νέος θεός, δεν κρατώ στα χέρια μου τον κεραυνό, δεν έχω για συντρόφους μου τους Κούρητες
είμαι ένα αδύναμο μικροσκοπικό πλάσμα μέσα στη μήτρα
θέλω να γυρίσω στο πρωταρχικό,
είμαι μέσα στο αιδοίο
προστατευμένη
κολυμπώ στα σκοτάδια της άγνοιας
αν εξεγερθώ είμαι νεκρή
γιατί εσύ είσαι a priori πιο δυνατή
και πάντοτε νικάς
γι ' αυτό υποτάσσομαι
σκύβω το κεφάλι
και γίνομαι ένα με εσένα
αυτό το ποίημα δεν έχει αίσιο τέλος
δεν έχει κάθαρση ούτε έξοδο
δεν έχει απο μηχανής θεούς
να δίνουν λύση στο δίκαιο δράμα
δεν είναι μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας
ποτέ δεν θα παιχτεί στην Επίδαυρο
μέσα σε σκοτεινά κλειστά δωμάτια θα ανθίσει
στης οικογένειας τους θανάσιμους κόλπους
που στραγγαλίζει τα παιδικά εγώ
σαν νέος Οιδίποδας σκοτώνω το γονιό μου
κι ύστερα βγάζω τα μάτια μου
σπέρνω το μίασμα στην Θήβα κι ύστερα εξορίζομαι από την πόλη
φεύγω ανέστιος και πλάνητας
όμως έχω για βοηθό την Αντιγόνη
η μάνα μου είναι η Αγαύη
στην σφενδόνη, πάνω στη σφενδόνη
κομμάτια μου διαμελισμένα όπως του Πενθέα
και το κεφάλι μου στα χέρια της
της θεικής μαινάδας
ποιος είναι ο θεός ;
ποιος ο μη θεός;
και τι ανάμεσό τους;
ποια είναι η δικαιοσύνη;
θα ξεπλυθούν ποτέ τα αμαρτήματα;
σε ποιες γενιές;
είναι η αρά
το προπατορικό αμάρτημα
είναι η ανυπακοή
η εντροπία το χάος
που σπέρνει μέσα μας τα κύτταρά του.