the end of the world

drog_A_tek

drog_A_tek

acte vide

Ποιήματα για το Σολωμό - Γιάννης Κοντός

Γενική κάτοψη του συναισθήματος

Δεν μπορεί, τα σκοτάδια και η επαναλαμβανόμενη
ιστορία του προσώπου σου, αυτή η ησυχία
των λέξεων μέσα από τις άγνωστες γωνίες
των χεριών, δεν μπορεί, θα μας σώσουν.
Θέλω να πω ότι είμαστε σε μια σκακιέρα,
όπως στα εξώφυλλα των παλιών αστυνομικών
μυθιστορημάτων. Μέσα στις σελίδες, τις ώρες από
τις δύο έως τις πέντε μετά μεσημβρίαν, ο πληθυσμός
χωρίζεται σε τρεις κατηγορίες ή ομάδες:
η μία κάθεται πλάι στο τζάκι και κοιτάζει
τη στάχτη. Η άλλη κοιμάται προσπαθώντας
να εντοπίσει τα όνειρα των άλλων.
Η τρίτη αγναντεύει στη λίμνη τους κωπηλάτες
σφυρίζοντας ποιήματα του Διονυσίου Σολωμού.
Όλοι όμως αναστενάζουν με μαύρο καπνό
για τις εκλείψεις της σελήνης και τη χαμένη
νεότητά τους. Ενώ ο καιρός μπήγει νύχι στο κρέας.
Η πόλη, καφέ από το θειάφι, ξεκουράζεται,
προτού αρχίσει να γυρίζει γύρω από τον άξονά της.
Ο δολοφόνος ανενόχλητος σημαδεύει
το επόμενο θύμα, χαμογελώντας στις κάμερες
της τηλεόρασης. Ένα φως μοβ του σφαγείου
φωτίζει την περιοχή και σπασμένοι καθρέφτες
γύρω αυξάνουν τις εικόνες και την αγωνία
των παρισταμένων.


Από την ποιητική συλλογή, Πρόκες στα σύννεφα, εκδόσεις Κέδρος.

Japanese micropop

Πολύ καλή η έκθεση στο μουσείο Θεοχαράκη. Να πάτε!!!!

υπέροχοι καλλιτέχνες

ντόμο αριγκατό γκοζαϊμάσιτα

τοιχογραφία στο εεεεκ Κορίνθου

έκανα μια τοιχογραφία στο σχολείο..ελπίζω να σας αρέσει.

καλό καλοκαίρι σε όλους 

Graffiti sad story

Εχτές πέρασα από την οδό που υπάρχει αυτό το γκράφιτι
και τι βλέπω : κάποιος το είχε μουτζουρώσει με μαύρο σπρέυ όλο
δεν το είχε "πατήσει" απλά για να κάνει τη δική του μαλακία αλλά το είχε με ασύλληπτη κακία σβήσει
στενοχωρήθηκα για την κακία και την άγνοια των ανθρώπων 

Γιάννης Χρήστου

one hour before the trip

mass culture

Η κόκκινη γραμμή

Η κόκκινη γραμμή

Για τις εκλογές του 2012 κατέθεσαν υποψηφιότητα 36 κόμματα. Πολλά. Πολλά από αυτά με εξωτικά ονόματα, πολλά από αυτά πρωτοεμφανιζόμενα. Και οι προβλέψεις είναι ότι καμιά δεκαριά από αυτά θα μπουν στη Βουλή. Για μένα, αδιάφορο. Ούτε καλό, ούτε κακό από μόνο του.

Αλλά φαντάζομαι πως ένα από τα ζητήματα που τίθεται είναι πώς να βγάλεις άκρη με όλα αυτά τα προγράμματα, εξαγγελίες, προσεγγίσεις, κλπ για το τι είναι ο καθένας, τι μπορείς να περιμένεις απ' αυτόν, και ούτω κάθε εξής.

Να σου πω εγώ πως το βλέπω. Ανάμεσα σ' όλα αυτά τα κόμματα και σε όλους αυτούς τους υποψήφιους περνά μια χτυπητή, ευδιάκριτη κόκκινη γραμμή.

Δεν εννοώ τη γραμμή μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί, τη γραμμή ευρωπαϊστές και αντιευρωπαϊστές, τη γραμμή ευρώφιλοι και δραχμόβιοι, τη γραμμή προοδευτικοί-αντιδραστικοί, τη γραμμή καθεστωτικοί και μη καθεστωτικοί, συστημικοί και αντισυστημικοί, τη γραμμή παλιοί και νέοι στο κουρμπέτι. Ούτε καν τη γραμμή δεξιά-αριστερά. Όχι ότι δεν υπάρχουν τέτοιες γραμμές. Υπάρχουν. Και όχι ότι δεν είναι σημαντικές, άλλη περισσότερο και άλλη λιγότερο. Είναι. Αλλά καμιά απ' αυτές τις γραμμές δεν σε βοηθά να καθορίσεις τη διαφορά "των μεν και των δε" τόσο ξεκάθαρα και τόσο δραματικά όσο η εξής: κόμματα με ρητή αντίληψη και θέση περί της ταξικής φύσης της κοινωνίας και κόμματα χωρίς. 

Και αυτό, η ταξική φύση της κοινωνίας, είναι βασικό. Το βλέπεις παντού, το βιώνεις στο πετσί σου καθημερινά. Δεν μπορείς να το αγνοήσεις, αν και παλιότερα σου φαινόταν δευτερεύον ή ακόμα και ανύπαρκτο. 

Όταν κοιτάξεις ποιος α) αντιλαμβάνεται ότι η κοινωνία βασίζεται σε άνισες ταξικές σχέσεις, β) έχει μια συγκροτημένη αντίληψη του πώς αυτές οι σχέσεις δομούνται, αναπαράγονται, και δημιουργούν άνισες οικονομικές και πολιτικές θέσεις, ισχυρούς και αδύνατους, λίγους και πολλούς και γ) έχει μια συγκροτημένη αντίληψη του πώς όλα αυτά πατάνε πάνω στη δομή ενός συγκεκριμένου οικονομικού συστήματος, με συγκεκριμένους τρόπους λειτουργίας, εμφάσεις, αδιαφορίες, σχέσεις με την παραγωγή πολιτικών ιδεολογιών και την αναπαραγωγή πολιτικών κομμάτων και "προσωπικοτήτων"-- όταν κοιτάξεις γύρω σου μ' αυτό το πρίσμα, τα πράγματα ξεκαθαρίζουν μεμιάς.

Ξεκαθαρίζει μεμιάς ότι αυτός που σου μιλά για το πώς θα εξασφαλίσει χρήματα το δημόσιο με πιο ορθολογικό τρόπο δεν σου μιλά για ταξική πάλη· ότι αυτός που σου μιλά για πατριώτες και μη πατριώτες δεν σου μιλά για ταξική πάλη· ότι αυτός που σου μιλά για διαφάνεια δεδομένων και πρόσβαση στην πληροφορία δεν σου μιλά για ταξική πάλη· ότι αυτός που σου μιλά για εξωστρεφή κοινωνία και ανάπτυξη δεν σου μιλά για ταξική πάλη· ότι αυτός που σου μιλά απλά και μόνο για κοινωνική αδικία χωρίς συγκροτημένη αντίληψη του πώς παράγεται και πώς συντηρείται δεν σου μιλά για ταξική πάλη· ότι αυτός που σου μιλά για δημοκρατικά κινήματα και βούληση του λαού δεν σου μιλά για ταξική πάλη· ότι αυτός που σου μιλά για το έπος του 40 και την εθνική αντίσταση δεν σου μιλά για ταξική πάλη.

Σου μιλάνε για άλλα πράγματα, τα οποία κανείς δεν λέει ότι είναι ασήμαντα, ότι είναι ανύπαρκτα ως ζητήματα, και κανείς δε λέει ότι είναι άσχετα με την ταξική πάλη και την αναγνώριση του πώς δομείται και πώς αναπαράγεται ο καπιταλισμός και το πώς μπορείς να δοκιμάσεις να βγεις έξω από αυτή τη δομή, που έχει τρία χρόνια που σε πνίγει στον ξύπνιο και στον ύπνο σου.

Όχι, ούτε ασήμαντα είναι, ούτε ανύπαρκτα, ούτε άσχετα με την ταξική πάλη. Αλλά για κάποιο λόγο, μπαίνουν στη θέση της. Την εκτοπίζουν από τις αντζέντες. Την αποσιωπούν. Παρουσιάζονται ως υποκατάστατά της. Και το ζήτημα με την ταξική πάλη, την πάλη που διεξάγεται επειδή η καπιταλιστική κοινωνία έχει ταξική φύση, είναι ότι διαπερνά τα πάντα. Πού τρως. Πώς ντύνεσαι. Πού πήγες σχολείο. Πώς κρατάς το μαχαίρι και το πηρούνι. Τι σινεμά σου αρέσει. Τι κρίνεις ορθολογικό και τι όχι. Τι κρίνεις αυτονόητο και τι όχι. Τι θεωρείς φιλοδοξία στη ζωή. Τι θαυμάζεις και τι αποστρέφεσαι στους ανθρώπους. Τι σχέση έχεις με το ίδιο σου το σώμα. Πώς αντιμετωπίζεις και αντιλαμβάνεσαι το άλλο φύλο και τον ρόλο του. 

Αν θεωρείς λοιπόν κι εσύ, αν έστω διαισθητικά καταλαβαίνεις, ότι η βάση, ο πυρήνας, το αίτιο, το θεμέλιο των πραγμάτων είναι δυο φραστικά απλά αλλά στην πραγματικότητα πολύ σύνθετα πραγματάκια, δηλαδή ότι η κοινωνία είναι χωρισμένη σε τάξεις που βρίσκονται σε διαρκή σύγκρουση και αντιπαλότητα και ότι όσο υπάρχει ένας τρόπος παραγωγής που λέγεται καπιταλισμός θα υπάρχει και αυτή η πραγματικότητα, με νικητές και χαμένους, αν επιπλέον θεωρείς ότι είσαι ένας από τους χαμένους ή πολύ σύντομα θα είσαι ένας από τους χαμένους, τότε τα πράγματα είναι απλά. Θα βρεις εύκολα ποιοι σου μιλάνε για αυτό και ποιοι αποφεύγουν σαν τον διάολο το λιβάνι το θέμα. 

Και τότε θα καταλάβεις ότι είναι τόσο λίγοι οι πρώτοι, τόσο δυσεύρετοι σε όλα αυτά τα κόμματα και τις επιλογές, που είναι άξιο απορίας γιατί κάτι τόσο σημαντικό το λένε τόσο λίγοι άνθρωποι, αν και πια φτάσαμε να αυτοκτονεί κάθε δεύτερη μέρα κι ένας από οικονομική απελπισία, ή να βλέπουμε τον διπλανό να τρώει απ' τα σκουπίδια. 

Είναι παράξενα τα μαθηματικά της πολιτικής. Υπάρχουν πολλά κόμματα, αλλά τάξεις, όταν σφίξουν τα πράγματα, υπάρχουν πάντα δύο. Και κοίτα να δεις το πιο περίεργο:  ενώ η τάξη που την τρώει παραδοσιακά και κατά συνήθειο ιστορικό είναι η πιο πολυάριθμη, τα κόμματα που την εκπροσωπούν, που βλέπουν τα πράγματα απ' τη σκοπιά του δικού της συμφέροντος, είναι ελάχιστα. Είναι, ας πούμε, σαν η μεγάλη πλειοψηφία να γουστάρει ζυμαρικά, αλλά το εστιατόριο να σερβίρει 50 ποικιλίες ψαρικών και μια σπαγγέτι κάπου στη γωνιά. Είναι παράξενο φαινόμενο το να υπάρχει ποικιλία μόνο για αυτό που δεν αφορά το ζητούμενο που συνδέει όλα τ' άλλα, αλλά άμα το σκεφτείς έχει μια λογική. Τόσες πολλές ιδέες, τόσες πολλές προσεγγίσεις, αλλά για αυτό που καίει τη ζωή σου και την τρώει, παντού ένα κόμπιασμα, μια σιγή, μια διάθεση φυγής ένα πράμα. Ας μιλήσουμε για κάτι άλλο σου λέει, αυτά τα περί τάξεων και ταξικής πάλης και καπιταλιστικής πολιτικής οικονομίας είναι πολύ απλουστευτικά.

Όχι, δεν είναι. Είναι δύσκολα και καίνε. Πάντα ήταν δύσκολα και καίγανε. Και για αυτό τα πιάνουν λίγοι και ακόμα λιγότεροι αντέχουν να τα κρατάνε στα χέρια τους. Για αυτό ας πούμε, όταν διαβάζεις ότι "η ουσιοκρατία του έθνους" είναι απλώς η άλλη πλευρά της "ουσιοκρατίας της τάξης", πρέπει να γελάς, έστω λιγάκι πικρά. Γιατί ξέρεις πολύ καλά ότι κανένας δεν κυνηγήθηκε και δεν φυλακίστηκε και δεν εκτελέστηκε από στην χώρα του επειδή διακήρυττε την ανωτερότητά της ως "ουσίας". Και ξέρεις εξίσου καλά ότι κανένας δεν πέρασε ζωή χαρισάμενη στη χώρα του όταν αποφάσισε να πει "υπάρχουν δύο τάξεις, κι εγώ είμαι με την από κάτω ανοιχτά και θα παλέψω για αυτή, ουσιοκρατία ή όχι." Κανένας. Δεν ήταν ποτέ δημοφιλής "ουσιοκρατία" αυτή.

Υπάρχει λοιπόν μια κόκκινη γραμμή που ορίζει τα πράγματα. Κι αν σε νοιάζει πώς τα ορίζει, γιατί τα ορίζει τόσα και τόσα χρόνια μετά το θάνατο του παππού Μαρξ που την ανακάλυψε, αν ρε παιδί μου αναρωτιέσαι πώς κι αυτός ο άνθρωπος κατάφερε κι έθαψε  όσους πήγαν να τον θάψουν τόσα χρόνια (Φαντάσματα του Ντεριντά...) και βγήκε πάλι από πάνω ο μασκαράς, ενώ τους συγχρόνους του τους ξεχάσαμε μια και καλή, αν σε νοιάζει αυτό, η γραμμή θα σε οδηγήσει από μόνη της, σαν κουβάρι κόκκινης κλωστής σε δάσος όπου χάθηκες. Τι να ψηφίσεις δε χρειάζεται να στο πει κανείς. Θα το γνωρίζεις εσύ, για σένα.

Κι αν δεν σε νοιάζει, κι αν δεν σε απασχολεί ούτε καν σήμερα, δεν πειράζει, απλά να το γνωρίζεις κι αυτό. Να το καταγράψεις πως δεν σε ένοιαζε, και να το θυμάσαι αύριο-μεθαύριο. Μόνο αυτό.

Σολωμός Διονύσιος, Εικόνα της Άνοιξης

Τώρα που είναι Άνοιξη, σκέφτομαι τα λόγια του Σολωμού την περιγραφή της φύσης , το μάγεμα και τη χάρη  που είναι πειρασμός για τους ελεύθερους πολιορκημένους . Παραθέτω το κείμενο :







O Aπρίλης με τον Έρωτα χορεύουν και γελούνε,
Kι’ όσ’ άνθια βγαίνουν και καρποί τόσ’ άρματα σε κλειούνε.

Λευκό βουνάκι πρόβατα κινούμενο βελάζει,
Kαι μες στη θάλασσα βαθιά ξαναπετιέται πάλι,
Kι’ ολόλευκο εσύσμιξε με τ’ ουρανού τα κάλλη.
Kαι μες στης λίμνης τα νερά, όπ’ έφθασε μ’ ασπούδα,
Έπαιξε με τον ίσκιο της γαλάζια πεταλούδα,
Που ευώδιασε τον ύπνο της μέσα στον άγριο κρίνο·
Tο σκουληκάκι βρίσκεται σ’ ώρα γλυκιά κι’ εκείνο.
Mάγεμα η φύσις κι’ όνειρο στην ομορφιά και χάρη,
H μαύρη πέτρα ολόχρυση και το ξερό χορτάρι·
Mε χίλιες βρύσες χύνεται, με χίλιες γλώσσες κραίνει·
Όποιος πεθάνη σήμερα χίλιες φορές πεθαίνει.

Tρέμ’ η ψυχή και ξαστοχά γλυκά τον εαυτό της.



Έστησ' ο Έρωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη,

κι η φύσις ηύρε την καλή και τη γλυκειά της ώρα,

και μες στη σκιά που φούντωσε και κλει δροσιές και μόσχους

ανάκουστος κιλαϊδισμός και λιποθυμισμένος.

Νερά καθάρια καί γλυκά, νερά χαριτωμένα,

χύνονται μες στην άβυσσο τη μοσχοβολισμένη,

και παίρνουνε το μόσχο της, κι αφήνουν τη δροσιά τους,

κι ούλα στον ήλιο δείχνοντας τα πλούτια της πηγής τους,

τρέχουν εδώ, τρέχουν εκεί, και κάνουν σαν αηδόνια.

Έξ αναβρύζει κι η ζωή σ' γή, σ' ουρανό, σε κυμα.

Αλλά στης λίμνης το νερό, π' ακίνητό 'ναι κι άσπρο,

ακίνητ' όπου κι αν ιδείς, και κάτασπρ' ως τον πάτο,

με μικρόν ίσκιον άγνωρον έπαιξ’ η πεταλούδα,

που 'χ' ευωδίσει τσ' ύπνους της μεσα στον άγριο κρίνο.

- «Αλαφροΐσκιωτε καλέ, για πες απόψε τι 'δες;».

- «Νύχτα γιομάτη θαύματα, νύχτα σπαρμένη μάγια!

Χωρίς ποσώς γης, ουρανός και θάλασσα να πνένε,

ουδ' όσο καν η μέλισσα κοντά στο λουλουδάκι,

γύρου σε κάτι ατάραχο π' ασπρίζει μες στη λίμνη,

μονάχο ανακατώθηκε το στρογγυλό φεγγάρι,

κι όμορφη βγαίνει κορασιά ντυμένη με το φως του!».



από τους ελεύθερους πολιορκημένους σχεδίασμα β, σχεδίασμα γ.

ανεκδοτάκι από το σχολείο

Είναι ο Γιώργος, παιδί μασκώτ του σχολείου για  την αδυναμία του στο φαγητό και την κακιά συνήθεια να κλέβει το κολατσιό από τα άλλα παιδάκια . Αν και ο ίδιος είναι πολύ αδύνατος .
Του δείχνω καρτέλες σε μια από αυτές ένας παπαγάλος.
-Τί είναι αυτό ; λέω
- πουλί
-τι πουλί;
-ελληνόπουλο

@#(*&))%$

Μία έκθεση

Μεγάλοι Ρώσοι Ζωγράφοι

1920-2010 από τη Συλλογή Μanege στην Αγία Πετρούπολη Όλεγκ Τατάρνικοφ Καλοκαίρι στο Σβιρ, 1965 τέμπερα σε μουσαμά (αυτός ο πίνακας μου άρεσε πολύ, απίστευτη απόδοση του καλοκαιρινού ήλιου, τον βρήκα αριστουργηματικό) Μου άρεσαν πολύ εικόνες της Αγίας Πετρούπολης και η ιστορία της πόλης που κάποτε ονομαζόταν Λένινγκραντ. Στο Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Β. & Μ. Θεοχαράκη Βασιλίσσης Σοφίας 9 & Μέρλιν 1, 106 71 Αθήνα

Η θεωρία της σχετικότητας

Σήμερα ένα παιδάκι στο σχολείο της ειδικής αγωγής όπου εργάζομαι, ζωγράφισε αυτό :

Το συγκεκριμένο κοριτσάκι δεν γράφει αλλά μπορεί να αντιγράψει, έχει σωματική αναπηρία, νοητική στέρηση και δυσαρθρία . Μαζί της είχε ένα ντοσιέ με μια εικόνα του Άλμπερτ Αινστάιν .

Άνοιξη

Botticelli painted his large pagan allegories probably taking advice from the poet Poliziano as well as the Neoplatonist philosopher Marsilio Ficino. The masterpieces have come to symbolize the florentine golden age under Lorenzo the Magnificent in the 1470s and 1480s, for whose circle they were painted.

Part of a generation of painters grown bored with Masaccios austere realism Boticcelli introduced an element of Gothic elegance and wistfulness, which adds to the romantic appeal of this pagan theme. The figures in Spring especially lack the solidity of much earlier Quattrocento art, and the background recalls a Gothic tapestry. By giving a form to current neo-pagan literary and philosophical ideas through his exceptionally limpid color and impeccable clear draughtsmanship, Botticelli perhaps unwittingly brought about a revolution in art. His Venus was the first large-scale female nude in Western art for a thousand years.

Είναι πολλά τα λεφτά Άρη

ΚΑΙ ΧΟΥΝΤΑ ΚΑΙ ΦΟΥΝΤΑ

τοιχοκολλημένο σε τοίχο με στένσιλ τη μάπα του γιωργάκη

μόλις γύρισα από την μεγαλύτερη συγκέντρωση που έχω δει ever.. σώα κι αβλαβής . Από την πλατεία αγίων ασωμάτων  υπήρχε κόσμος. Στην μητροπόλεως χτυπούσαν την καμπάνα της μικρής εκκλησίας πένθιμα σαν σε λιτανεία . Πολύ δακρυγόνο  αλλά όσοι κατέβηκαν ήταν συνειδητοποιημένοι . Μου έκανε εντύπωση που έβλεπα άτομα όλων των ηλικιών και ειδικά  ηλικιωμένους με μαλόξ στα πρόσωπα. Ωραία στιγμή που χειροκροτούσαμε με τη φίλη μου το παμε που ανέβαινε από αμαλίας και μετά ενωθήκαμε μαζί τους αλά μπρατσέτα κι ανεβαίναμε προς τη βουλή φωνάζοντας "χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά" αλλά όχι για πολύ γιατί το μπλοκ του πάμε κάποια στιγμή  έμεινε ακινητοποιημένο .Εμείς φτάσαμε μπροστά στο κοινοβούλιο όπου κάποιοι ξελαρυγγιάζονταν να φωνάζουν ή ταν ή  επί τας. Κάποια στιγμή που έσκασε δακρυγόνο μπήκαμε στον εθνικό κήπο όπου ματ είχαν σπάσει τις λάμπες κι είχαν κρυφτεί κάτω απ' τα δέντρα στα σκοτεινά. Κάποιοι είχαν στήσει μικροφωνική κι ακούγονταν  ξυλούρης: τούτες τις μέρες ο άνεμος μας κηνυγάει γύρω σε κάθε βλέμμα το συρματόπλεγμα γύρω στην καρδιά μας το συρματόπλεγμα γύρω στην ελπίδα το συρματόπλεγμα πολύ κρύο εφέτος   Πάντως οι ελληνικές σημαίες ήταν πολύ λιγότερες από το καλοκαίρι. Ο κόσμος δεν έφευγε και έπεσαν τόνοι δακρυγόνα. Μου άρεσε πολύ ν' ακούω τα πηγαδάκια και τα ευφάνταστα σχόλια των ανθρώπων που είχαν έρθει να διαδηλώσουν.
Στο λεωφορείο που μας έφερε από κόρινθο στην επιστροφή  ακούγαμε nivo
Καλημέρα ελλάδα σου μιλάει ο nivo

κάθομαι και βλέπω την ψηφοφορία

ναι 199 βουλευτές
αύριο ξημερώνει μια άλλη ελλάδα 

Μπλιαχ

ΜΜΕ συντονισμένα ενορχηστρωμένα να δείχνουν τον τραπεζίτη Παπαδήμο να περιγράφει την "κόλαση της χρεοκοπίας". Οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί της αστικής τάξης βλ. χουντοκάναλα, σε όλο τους το μεγαλείο με τους μελοδραματικούς τους τόνους να υπνωτίζουν , να αποπροσανατολίζουν, να τρομοκρατούν, να προβοκάρουν.

Επανοπλισμός του Λένιν

...Εμείς δεν είμαστε ουτοπιστές. Δεν "ονειρευόμαστε" ότι θα τα βγάλουμε πέρα μονομιάς χωρίς καμιά διοίκηση χωρίς καμιά υποταγή. Αυτά τα αναρχικά ονειροπολήματα, βασισμένα στη μη κατανόηση των καθηκόντων της δικτατορίας του προλεταριάτου, είναι απολύτως ξένα στο μαρξισμό και στην πράξη χρησιμεύουν απλώς για την αναβολή της σοσιαλιστικής επανάστασης ωσότου γίνουν αλλιώτικοι οι άνθρωποι. Όχι, εμείς θέλουμε τη σοσιαλιστική επανάσταση με τους ανθρώπους που έχουμε τώρα, που δεν θα μπορέσουν να τα βγάλουν πέρα δίχως υποταγή, δίχως έλεγχο, δίχως "επιστάτες και λογιστές"...


Η υποταγή όμως πρέπει να είναι απέναντι στην ένοπλη πρωτοπορία όλων των καταπιεζομένων και εργαζομένων- στο προλεταριάτο...




Αντιγράφω από το βιβλίο του Βλαντιμίρ ΄Ιλιτς Ουλιάνοφ (Λένιν) "Κράτος και Επανάσταση", κεφάλαιο ΙΙΙ από τις εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή . Γράφτηκε τον Αύγουστο - Σεπτέμβριο 1917.

δεν είναι εποχή για ποίηση

τούτη η εποχή
του εμφυλίου σπαραγμού
δεν είναι εποχή
για ποίηση
κι άλλα παρόμοια:
σαν πάει κάτι
να
γραφεί
είναι
ως αν
να γράφονταν
από την άλλη μεριά
αγγελτηρίων
θανάτου
N. Εγγονόπουλος, «Ποίηση 1948»

Αρανίτσης Ευγένιος, Καλοκαίρι στον σκληρό δίσκο

011101
όταν τεράστιες περιουσίες αλλάζουν κάτοχο, ένα τραγούδι ψιθυριστό
συνεπαίρνει τις ενοχές των ενόρκων η ζημία κάνει τη σκέψη τους να
πάλλεται.

ΑΝ ΒΓΟΥΝ ΟΙ ΕΝΟΡΚΟΙ ΣΥΝΤΟΜΑ ΘΑ 'ΝΑΙ ΕΥΟΙΩΝΟ, ΑΝ ΑΡΓΗΣΟΥΝ ΘΑ 'ΝΑΙ
ΔΥΣΟΙΩΝΟ, ΑΝ ΔΕΝ ΓΥΡΙΣΟΥΝ ΠΟΤΕ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΘΑ 'Ν' ΑΠΛΩΣ ΠΟΛΥ
ΩΡΑΙΟΣ ΟΙΩΝΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΠΑΛΗΘΕΥΣΙΜΟΣ ΑΛΛΑ ΜΑΛΛΟΝ ΕΠΑΛΗΘΕΥΣΙΜΟς
ΑΡΑ ΚΙ ΩΡΑΙΟΣ - 4 "είναι", 3 "αν".

των ενόρκων η απόφαση, προτού ακόμη ονομαστεί ετυμηγορία, δια-
περνάει

λοξά τα τζάμια, τους αναγκάζει να σηκωθούν ένας ένας, τους οδηγεί
στα σπιτάκια τους σαν την ηχώ ενός δυνατού χασμουρητού.

εκεί βγάζουνε τα παπούτσια τους και, αμίλητοι, κάθοντ' εμπρός στο
καλοριφέρ, περιμένοντας οτιδήποτε 'κτος βεβαίως από τη γρίπη που
θα χτυπούσε εμένα, αν ήμουν ένορκος: 1 "ήμουν",

1 "αν".


011110
στο μπλε του μεσονυχτίου, ο τίγρης διάλεξε καλά το σώμα του πριν
πάρει άδεια απογείωσης.

δυστυχώς, οι αλκυονίδες ημέρες του σημαίνοντος θρίαμβος κράτησαν λίγο.

Γνωρίζεις ότι

post coitum omne animal triste, ήτοι μετά τη συνουσία κάθε ζώο είναι θλιμμένο.

και το αντίστροφο: πρέπει να έχει η συνουσία κλειστά τα μάτια σου
για να συλλάβει το ολοφάνερο.
 

011111

τον σεπτέμβριο (δεν έχω λόγο να μην πιστέψω τον αοίδημο πιερ ζαν

ζουβ) ένα "ΓΕΙΑ ΣΟΥ"  μπορεί ν' αφήσει την τύχη άναυδη. και "ΤΙ
ΚΑΝΕΙΣ;" ίσον είμαι παράλογος σε συμφωνία προς το κίτρο, που σε
σκοτώνει ώστε το ίδιο να πεθάνει μέσα σε έναν νεκρό.

ως και η φράση ΕΛΑ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΣΤΟ MAGNET ΣΤΙΣ 11 κοιτάζει πάντα το πρό-
σωπο ενός 'Αλλου ο 'ποίος ήταν και παραμένει απών: το οξύμωρον της
 φυγόκεντρης έλξης αυτού του είδους λύνει ο νεκρός με τη ζωή του.


Αρανίτσης Ευγένιος, από την ποιητική συλλογή ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΣΤΟΝ ΣΚΛΗΡΟ ΔΙΣΚΟ, εκδόσεις Νεφέλη

ο νεκρός ξαγρυπνάει μέσα στον ποιητή, πάνω ακριβώς απ' το συκώτι.

0100111

ιδού λοιπόν μία χώρα

όπου η ελπίδα πεθαίνει πρώτη.

τώρα που ήπιαμε την ευθύνη μας νηστικοί και τρεκλίζουμε μέσα στο
ΕΛΑ ΝΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΟΥΜΕ ΑΛΛΕΣ ΧΩΡΕΣ, ό,τι υπήρξε το φως για τον αφαλό
του μεσημεριού

είναι για μας ο κοκκινολαίμης. καλή η φτώχεια του πλούτου αλλά
καλύτερα θα 'τανε να διαρκούσε ελάχιστα. πλούσιε, εύχο

μαι να (ξεκίνα!) περισυλλέξεις τις βαρύτερες σιωπές, τα ορόσημα, τις
πιο σπάνιες ποικιλίες της αμπέλου των φόβων.

το Χειμώνα ετούτο

... Στην ταβέρνα της Δήμητρας στα Λουτρά στη Νίσυρο άκουγα αυτά τα τραγούδια  μαζί με την Κατερίνα, τη Δήμητρα, το Βασίλη, την Καλλιόπη, το Νικόλα, τη Μαρία, το Σταύρο...τόσα τηλέφωνα ανταλλάξαμε ...τσάμπα... 

Ο Μουρακάμι, ο Λένιν κι η συντρόφισσα

Σήμερα διάβαζα Χαρούκι Μουρακάμι μέσα στο τρένο το "Για τι πράγμα μιλάω όταν μιλάω για το τρέξιμο"

...." Το τρέξιμο έχει πολλά πλεονεκτήματα. Πρώτ' απ' όλα, δεν χρειάζεσαι κανέναν άλλο για να το κάνεις. ούτε ειδικό εξοπλισμό. Δεν χρειάζεσαι κάποιο συγκεκριμένο μέρος για να το κάνεις. Από τη στιγμή που έχεις παπούτσια για τρέξιμο κι ένα δρόμο σε καλή κατάσταση, μπορείς να τρέξεις όσο τραβάει η όρεξή σου."...

Απέναντί μου ήρθε και κάθισε μία νέα κοπέλα θα ταν δε θά ταν 20 χρονών
Δεν είχε τίποτα το αξιοπρόσεκτο πάνω της μέχρι που έβγαλε από την τσάντα της ένα βιβλίο
το γνώρισα από την έκδοση,  ήταν το κράτος και επανάσταση του Β. Ι. Λένιν .


με έπιασε μια ανεξήγητη χαρά κι άρχισα να την παρατηρώ όσο εκείνη έμοιαζε αποροφημένη στο διάβασμά της. κρατούσε ένα μολύβι και κάθε τόσο σημείωνε πάνω στο χαρτί. Μερικές λέξεις ήταν σε κύκλο και υπήρχαν πολλές υπογραμμίσεις σαν σε πανεπιστημιακές σημειώσεις. Παρατήρησα το πρόσωπό της ήταν μελαχροινή με γυαλιά μυωπίας, τουλάχιστον 6 βαθμούς,  μαύρα μάτια, μαύρα μαλιά μακριά με αφέλειες. Φορούσε ένα  γαλάζιο πλεκτό μακρύ κασκόλ τυλιγμένο γύρω στο λαιμό της κατα τα άλλα ντύσιμο ουδέτερο με τζιν και μαύρη φανέλα
ήταν προσηλωμένη ανέβηκε από τα Λιόσια. Έμπαινε στο κεφάλαιο "η κατάργηση του κοινοβουλευτισμού" αδύνατη με σώμα αγύμναστο..  ωραία σαρκώδη χείλια και  λίγο απλανές από τη μυωπία βλέμμα
την κοιτούσα  κάπως αδιάκριτα και λίγο άπληστα και κατεβήκαμε κι οι δυο σταθμό Λαρίσης . Μετά χάθηκε μέσα στο πλήθος....