ΙΣΩΣ ΚΑΠΟΙΟ ΠΡΩΙ...
Ίσως κάποιο πρωί που θα πορεύομαι σ' έναν στεγνό
αέρα κρυσταλλένιο, γυρίζοντας, θα ιδώ το θαύμα εκ-
πληρωμένο:
το τίποτα στη ράχη μου, πίσω μου το κενό,
με τρόμο που θα μ΄έκανε σαν μεθυσμένο.
Μετά, σαν σε οθόνη θ' απλωθούν ξαφνικά
δέντρα, σπίτια, λόφοι, στο συνηθισμένο αντικατοπτρι-
σμό.
Μα θα είναι πια πολύ αργά. θα φύγω σιωπηλά
μες στους ανθρώπους που δεν στρέφονται , με το δικό
μου μυστικό.
εουτζένιο μοντάλε
Ίσως κάποιο πρωί που θα πορεύομαι σ' έναν στεγνό
αέρα κρυσταλλένιο, γυρίζοντας, θα ιδώ το θαύμα εκ-
πληρωμένο:
το τίποτα στη ράχη μου, πίσω μου το κενό,
με τρόμο που θα μ΄έκανε σαν μεθυσμένο.
Μετά, σαν σε οθόνη θ' απλωθούν ξαφνικά
δέντρα, σπίτια, λόφοι, στο συνηθισμένο αντικατοπτρι-
σμό.
Μα θα είναι πια πολύ αργά. θα φύγω σιωπηλά
μες στους ανθρώπους που δεν στρέφονται , με το δικό
μου μυστικό.
εουτζένιο μοντάλε
