Ίσως κάποιο πρωί

ΙΣΩΣ ΚΑΠΟΙΟ ΠΡΩΙ...

Ίσως κάποιο πρωί που θα πορεύομαι σ' έναν στεγνό
αέρα κρυσταλλένιο, γυρίζοντας, θα ιδώ το θαύμα εκ-
πληρωμένο:
το τίποτα στη ράχη μου, πίσω μου το κενό,
με τρόμο που θα μ΄έκανε σαν μεθυσμένο.


Μετά, σαν σε οθόνη θ' απλωθούν ξαφνικά
δέντρα, σπίτια, λόφοι, στο συνηθισμένο αντικατοπτρι-
σμό.
Μα θα είναι πια πολύ αργά. θα φύγω σιωπηλά
μες στους ανθρώπους που δεν στρέφονται , με το δικό
μου μυστικό.


εουτζένιο μοντάλε

κυριακή -ιμπρέσιον

Κάθομαι starbacks. Μια κοπέλα στο διπλανό τραπεζάκι πίνει τον καπουτσίνο της και μου πιάνει την κουβέντα . Περιμένει λέει να την δουν για δουλειά . Της λέω δύσκολη δουλειά πολύ τρέξιμο. Μου λέει: παντού. Τη λένε Ειρήνη είναι 25 χρονών μοιάζει πιο μικρή, από Νίκαια. Μου λέει ότι ψάχνει εδώ κι έξι μήνες για δουλειά και τίποτα. Της λέω καλή επιτυχία. Έχει πολύ έντονα κόκκινα μαλλιά και φοράει σκουλαρίκι στη μύτη. Μιλάμε για το πως κατάφερε να πετύχει αυτό το χρώμα στα μαλλιά της. Είναι συμπαθητική και όμορφη . Ακούει ροκ και παλιά που είχε λεφτά  όπως λέει σύχναζε στα εξάρχεια. Ο κόσμος πολύς στο μοναστηράκι. Σκέφτομαι: αυτή είναι μια κοπέλα της εργατικής τάξης...
Διασχίζω την Αθηνάς και κατεβαίνω την Ευριπίδου. Μετανάστες, μαγαζιά με μπαχαρικά,βότανα, ψιλικά, παστουρμάδες.Κατευθύνομαι σε ένα νεοκλασικό μέγαρο που είναι πλέον γκαλερί. Στην είσοδο τέσσερα τζάνκι. Ξαπλωμένοι στα σκαλιά με ανασηκωμένα παντελόνια. Πληγές και έλκη και ρυάκια αίματος πάνω στα πόδια. Ξεραμένο αίμα. Ανθρώπινα ράκη στα μαρμάρινα λευκά σκαλιά του μεγάρου που προφανώς ανήκει σε κάποιον πλούσιο γκαλερίστα. Χτυπάω το κουδούνι και μου ανοίγουν . Μπαίνω μέσα σε μια λευκή αίθουσα . Το πρότζεκτ είναι ηχητική εγκατάσταση απαγγελίας ποίησης .Λευκοί τοίχοι, λευκό πάτωμα, απουσία άλλων αντικειμένων εκτός από δυο τρία μαύρα κιβωτιόσχημα καθίσματα και τα μαύρα ηχεία. Γκαλερί.  Σκέφτομαι τα πρεζάκια και τον στίχο του Χαίντερλιν "και οι ποιητές τι χρειάζονται σε έναν μικρόψυχο καιρό;"  Σκέφτομαι τα λευκά κελιά και την Ούρλικε Μάινχοφ, τα λόγια του Αντόρνο ότι μετά το άουσβιτς είναι βαρβαρότητα να γράφει κανείς ποίηση. Ακούω για μιάμιση ώρα τους ποιητές. Σκέφτομαι την απάντηση που δίνει ο ίδιος ο Χαίντερλιν:
"Οι Ποιητές [ωστόσο] σαν τους ιερείς του Βάκχου τους

σεβασμίους

χρεωστούν να φανερώνονται από Χώρα εις Χώραν, εν μέσω

των ιερών νυχτών. "

Δεν ξέρω, να προτιμήσω μια σταγόνα αίμα ή μια στάλα μελάνι; ;;;;Ο Μαγιακόφσκι προτιμά το αίμα.

Ποιήματα για το Σολωμό - Γιάννης Κοντός

Γενική κάτοψη του συναισθήματος

Δεν μπορεί, τα σκοτάδια και η επαναλαμβανόμενη
ιστορία του προσώπου σου, αυτή η ησυχία
των λέξεων μέσα από τις άγνωστες γωνίες
των χεριών, δεν μπορεί, θα μας σώσουν.
Θέλω να πω ότι είμαστε σε μια σκακιέρα,
όπως στα εξώφυλλα των παλιών αστυνομικών
μυθιστορημάτων. Μέσα στις σελίδες, τις ώρες από
τις δύο έως τις πέντε μετά μεσημβρίαν, ο πληθυσμός
χωρίζεται σε τρεις κατηγορίες ή ομάδες:
η μία κάθεται πλάι στο τζάκι και κοιτάζει
τη στάχτη. Η άλλη κοιμάται προσπαθώντας
να εντοπίσει τα όνειρα των άλλων.
Η τρίτη αγναντεύει στη λίμνη τους κωπηλάτες
σφυρίζοντας ποιήματα του Διονυσίου Σολωμού.
Όλοι όμως αναστενάζουν με μαύρο καπνό
για τις εκλείψεις της σελήνης και τη χαμένη
νεότητά τους. Ενώ ο καιρός μπήγει νύχι στο κρέας.
Η πόλη, καφέ από το θειάφι, ξεκουράζεται,
προτού αρχίσει να γυρίζει γύρω από τον άξονά της.
Ο δολοφόνος ανενόχλητος σημαδεύει
το επόμενο θύμα, χαμογελώντας στις κάμερες
της τηλεόρασης. Ένα φως μοβ του σφαγείου
φωτίζει την περιοχή και σπασμένοι καθρέφτες
γύρω αυξάνουν τις εικόνες και την αγωνία
των παρισταμένων.


Από την ποιητική συλλογή, Πρόκες στα σύννεφα, εκδόσεις Κέδρος.

δεν είναι εποχή για ποίηση

τούτη η εποχή
του εμφυλίου σπαραγμού
δεν είναι εποχή
για ποίηση
κι άλλα παρόμοια:
σαν πάει κάτι
να
γραφεί
είναι
ως αν
να γράφονταν
από την άλλη μεριά
αγγελτηρίων
θανάτου
N. Εγγονόπουλος, «Ποίηση 1948»

Αρανίτσης Ευγένιος, Καλοκαίρι στον σκληρό δίσκο

011101
όταν τεράστιες περιουσίες αλλάζουν κάτοχο, ένα τραγούδι ψιθυριστό
συνεπαίρνει τις ενοχές των ενόρκων η ζημία κάνει τη σκέψη τους να
πάλλεται.

ΑΝ ΒΓΟΥΝ ΟΙ ΕΝΟΡΚΟΙ ΣΥΝΤΟΜΑ ΘΑ 'ΝΑΙ ΕΥΟΙΩΝΟ, ΑΝ ΑΡΓΗΣΟΥΝ ΘΑ 'ΝΑΙ
ΔΥΣΟΙΩΝΟ, ΑΝ ΔΕΝ ΓΥΡΙΣΟΥΝ ΠΟΤΕ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΘΑ 'Ν' ΑΠΛΩΣ ΠΟΛΥ
ΩΡΑΙΟΣ ΟΙΩΝΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΠΑΛΗΘΕΥΣΙΜΟΣ ΑΛΛΑ ΜΑΛΛΟΝ ΕΠΑΛΗΘΕΥΣΙΜΟς
ΑΡΑ ΚΙ ΩΡΑΙΟΣ - 4 "είναι", 3 "αν".

των ενόρκων η απόφαση, προτού ακόμη ονομαστεί ετυμηγορία, δια-
περνάει

λοξά τα τζάμια, τους αναγκάζει να σηκωθούν ένας ένας, τους οδηγεί
στα σπιτάκια τους σαν την ηχώ ενός δυνατού χασμουρητού.

εκεί βγάζουνε τα παπούτσια τους και, αμίλητοι, κάθοντ' εμπρός στο
καλοριφέρ, περιμένοντας οτιδήποτε 'κτος βεβαίως από τη γρίπη που
θα χτυπούσε εμένα, αν ήμουν ένορκος: 1 "ήμουν",

1 "αν".


011110
στο μπλε του μεσονυχτίου, ο τίγρης διάλεξε καλά το σώμα του πριν
πάρει άδεια απογείωσης.

δυστυχώς, οι αλκυονίδες ημέρες του σημαίνοντος θρίαμβος κράτησαν λίγο.

Γνωρίζεις ότι

post coitum omne animal triste, ήτοι μετά τη συνουσία κάθε ζώο είναι θλιμμένο.

και το αντίστροφο: πρέπει να έχει η συνουσία κλειστά τα μάτια σου
για να συλλάβει το ολοφάνερο.
 

011111

τον σεπτέμβριο (δεν έχω λόγο να μην πιστέψω τον αοίδημο πιερ ζαν

ζουβ) ένα "ΓΕΙΑ ΣΟΥ"  μπορεί ν' αφήσει την τύχη άναυδη. και "ΤΙ
ΚΑΝΕΙΣ;" ίσον είμαι παράλογος σε συμφωνία προς το κίτρο, που σε
σκοτώνει ώστε το ίδιο να πεθάνει μέσα σε έναν νεκρό.

ως και η φράση ΕΛΑ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΣΤΟ MAGNET ΣΤΙΣ 11 κοιτάζει πάντα το πρό-
σωπο ενός 'Αλλου ο 'ποίος ήταν και παραμένει απών: το οξύμωρον της
 φυγόκεντρης έλξης αυτού του είδους λύνει ο νεκρός με τη ζωή του.


Αρανίτσης Ευγένιος, από την ποιητική συλλογή ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΣΤΟΝ ΣΚΛΗΡΟ ΔΙΣΚΟ, εκδόσεις Νεφέλη

ο νεκρός ξαγρυπνάει μέσα στον ποιητή, πάνω ακριβώς απ' το συκώτι.

0100111

ιδού λοιπόν μία χώρα

όπου η ελπίδα πεθαίνει πρώτη.

τώρα που ήπιαμε την ευθύνη μας νηστικοί και τρεκλίζουμε μέσα στο
ΕΛΑ ΝΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΟΥΜΕ ΑΛΛΕΣ ΧΩΡΕΣ, ό,τι υπήρξε το φως για τον αφαλό
του μεσημεριού

είναι για μας ο κοκκινολαίμης. καλή η φτώχεια του πλούτου αλλά
καλύτερα θα 'τανε να διαρκούσε ελάχιστα. πλούσιε, εύχο

μαι να (ξεκίνα!) περισυλλέξεις τις βαρύτερες σιωπές, τα ορόσημα, τις
πιο σπάνιες ποικιλίες της αμπέλου των φόβων.

Αρχαϊκή μητέρα

Με αφορμή την ημέρα της Μητέρας...


Αρχαϊκή μητέρα τρως τα παιδιά σου
σαν τον Κρόνο.........
εγώ είμαι μια πέτρα στο στομάχι σου
όπως ο Δίας.
εγώ είμαι ο νέος Δίας
 γεννήθηκα σε μια σπηλιά και Κούρητες με ανέθρεψαν
Κούρητες Κρήτες στο Ιδαίον Άντρον
κατσίκες και τράγοι οι σύντροφοί μου
απ΄τα μαστάρια τους έπινα το γάλα, έβλεπα τα κουδούνια τους στίλβοντα να ασπαίρουν που λεέι κι ο Εμπειρίκος
χώνεψέ με μάνα κάνε με δική σου φάε με όπως κι εγώ θέλω να σε φάω
είμαι ο φαλλός σου, είσαι ο φαλλός μου, είσαι παντοδύναμη και εγώ κρέμομαι από τα φουστάνια σου
ψέματα: δεν είμαι ο νέος θεός, δεν κρατώ στα χέρια μου τον κεραυνό, δεν έχω για συντρόφους μου τους Κούρητες
είμαι ένα αδύναμο μικροσκοπικό πλάσμα μέσα στη μήτρα
θέλω να γυρίσω στο πρωταρχικό,
είμαι μέσα στο αιδοίο
προστατευμένη
κολυμπώ στα σκοτάδια της άγνοιας
αν εξεγερθώ είμαι νεκρή
γιατί εσύ είσαι a priori πιο δυνατή
και πάντοτε νικάς
γι ' αυτό υποτάσσομαι
σκύβω το κεφάλι
και γίνομαι ένα με εσένα
αυτό το ποίημα δεν έχει αίσιο τέλος
δεν έχει κάθαρση ούτε έξοδο
δεν έχει απο μηχανής θεούς
να δίνουν λύση στο δίκαιο δράμα
δεν είναι μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας
ποτέ δεν θα παιχτεί στην Επίδαυρο
μέσα σε σκοτεινά κλειστά δωμάτια θα ανθίσει
στης οικογένειας τους θανάσιμους κόλπους
που στραγγαλίζει τα παιδικά εγώ
σαν νέος Οιδίποδας σκοτώνω το γονιό μου
κι ύστερα βγάζω τα μάτια μου
σπέρνω το μίασμα στην Θήβα κι ύστερα εξορίζομαι από την πόλη
φεύγω ανέστιος και πλάνητας
όμως έχω για βοηθό την Αντιγόνη
η μάνα μου είναι η Αγαύη
στην σφενδόνη, πάνω στη σφενδόνη
κομμάτια μου διαμελισμένα όπως του Πενθέα
και το κεφάλι μου στα χέρια της
της θεικής μαινάδας
ποιος είναι ο θεός ;
ποιος ο μη θεός;
και τι ανάμεσό τους;
ποια είναι η δικαιοσύνη;
θα ξεπλυθούν ποτέ τα αμαρτήματα;
σε ποιες γενιές;
είναι η αρά
το προπατορικό αμάρτημα
είναι η ανυπακοή
η εντροπία το χάος
που σπέρνει μέσα μας τα κύτταρά του.

Απρίλης

Οι νεραντζιές έχουν ανθίσει στην Αθήνα. Σου κάνει εντύπωση αυτό το άρωμα που ξεχύνεται μεθυστικό μέσα στο τσιμέντο. Είναι η άνοιξη που σκάει από παντού, αδιάφορο αν υπάρχουν μηχανάκια και αυτοκίνητα και εξατμίσεις. 

tell me why i dont like mondays

Δευτέρα, 28 Φεβρουαρίου 2011,
13:51:28




σήμερα Δευτέρα ο μαθητής Β. δεν ήθελε να κάνει μάθημα. Είχε αρχαία, δευτερεύουσες προτάσεις  και βαριόταν πολύ. Σεβάστηκα την επιθυμία του κι έδειξα κατανόηση. Μιλήσαμε για το πώς σκέφτεται να αλλάξει τον κόσμο, και πώς φαντάζεται τον κόσμο. Μου μίλησε για έναν κόσμο χωρίς σύνορα, που όλοι θα είναι ίσοι. Δεν ξέρει πώς θα γίνει αυτό. Εγώ του είπα αν αλλάξει τον εαυτό του θα αλλάξει κι ο κόσμος. Δεν έδειξε να πείθεται. Μου μίλησε για τη μολότωφ που έριξε κάποιος στα τρία μέτρα και πέτυχε το μπάτσο στο κεφάλι, ότι το κράνος έλιωσε. Ότι ένας ασφαλίτης του έψαξε την τσάντα και βρήκε μία μάσκα και μία μπλούζα.
Του είπα : "σκότωσε το μπάτσο που έχεις μέσα σου". Μου είπε ότι το έχει ακούσει αλλά δεν έχει κανένα μπάτσο μέσα του. Του είπα ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν ένα μπάτσο μέσα τους.