Λεωνίδας

Κάθε φορά που  κατεβαίνω στη Σπάρτη, πάω στο γήπεδο και τρέχω. Το στάδιο βρίσκεται στην άκρη της πόλης εκεί που τελειώνει η λεωφόρος Παλαιολόγου και αρχίζει ο λόφος της αρχαίας Σπάρτης με τα αρχαιολογικά ευρήματα. Εκεί βρίσκεται τοποθετημένο ένα  άγαλμα μεγάλων διαστάσεων πάνω σε ένα μαρμάρινο βάθρο, του Λεωνίδα. Αυτού που πολέμησε στις Θερμοπύλες με τους τριακόσιους Σπαρτιάτες και τους επτακόσιους Θεσπιείς.
Όταν τρέχω λοιπόν κάθε φορά που περνάω από κείνο το σημείο βλέπω επισκέπτες να θαυμάζουν το γλυπτό και να τραβάνε φωτογραφίες. Καμιά φορά κάτι παιδιά βάζουν ένα φορητό κασσετόφωνο (? ή cdplayer?) και κάνουν breakdance. Κάθε Σεπτέμβρη, οι σπαρταθλητές που τερματίζουν φιλούν τα πόδια του  που είναι μέσα στα σανδάλια και κλαίνε καθώς πίνουν νερό του Ευρώτα μέσα από πήλινα αγγεία που τους προσφέρουν νεαρές Σπαρτιάτισσες ντυμένες με χιτώνες (αποθέωση του κιτς). Κάποτε το σπαθί του αδριάντα βρέθηκε να λείπει και σύντομα αντικαταστάθηκε από ένα άλλο. Ο Λεωνίδας είναι στιβαρός, χεροδύναμος, δυνατός, ρωμαλέος, γυμνασμένος και τρομερός πολεμιστής έτοιμος για την πιο άγρια μάχη. Κρατάει τη βαριά ασπίδα και στο άλλο χέρι κραδαίνει το σπαθί. Έχει περικεφαλαία και περικνημίδες. Φοράει μια αρχαία στολή με θώρακα και ύφασμα που καλύπτει τα αχαμνά.
Σήμερα είχα πάει να τρέξω πάλι ..Ήμουν γεμάτη ενέργεια κι έτρεξα σε καλό χρόνο  όταν είδα κάτι που με ξάφνιασε πολύ και με συγκίνησε : ένας άντρας είχε ανέβει στο ας το πούμε σκαλοπάτι -απλά εξέχει λίγο το μάρμαρο - κι είχε αγκαλιάσει την περικνημίδα του Λεωνίδα . Είχε γαντζωθεί πάνω στο άγαλμα ισορροπώντας μετά βίας πάνω στο μάρμαρο. Τον είδα να έχει ένα μακρύ μπαστούνι και να χτυπάει ελαφρά το μπρούτζινο σώμα του. Η πρώτη στιγμιαία σκέψη που μου πέρασε από το μυαλό είναι ότι πρόκειται για κάποιο βάνδαλο όμως παρατήρησα καλύτερα. Ήταν ένας τυφλός άντρας που με το ειδικό μπαστούνι του ψηλαφούσε τον αδριάντα. Μια γυναίκα -τυφλή κι αυτή με μπαστούνι τον υποβάσταζε με όλη της τη δύναμη. Αυτός σε μια εναγώνια προσπάθεια, μισοκρεμασμένος να προσπαθεί να "δει" . Το άγγιζε στο μηρό, στις κνήμες, στα γόνατα αγκαλιασμένος πάντοτε μαζί του..
Αυτή η εικόνα του τυφλού ζευγαριού θα αργήσει πολύ καιρό να σβήσει από τη μνήμη μου: ο αρχαίος βασιλιάς, ένα σύμβολο πανανθρώπινο να αγαπιέται.