Αν δεν χωράς πουθενά

Σκέψεις πάνω στη σκέψη: "δεν χωράω πουθενά"

Τον τελευταίο καιρό ακούω όλο και περισσότερους να λένε "δεν χωράω πουθενά". Ναι συμφωνώ ότι ο κάθε άνθρωπος, η κάθε ανθρώπινη οντότητα είναι ξεχωριστή και μοναδική. Αλλά τι γίνεται με αυτούς που δεν χωρούν πουθενά; Έχουν κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα; Και τι γίνεται με αυτούς που χωρούν κάπου; Σε ένα κόμμα, σε μια πατρίδα, κάτω από την ταμπέλα μιας συλλογικότητας. Και τι γίνεται με αυτούς που περιφέρουν και περιφέρονται με παραμάσχαλα τα ιδεολογικά μαγαζάκια τους; Και τι γίνεται όταν ιδέες όπως η αναρχία καταντούν σαν το κρεβάτι του Προκρούστη; Το "τοτε τι κρίμα τι κρίμα τι κρίμα παντού περισσεύεις" του Αγγελάκα είναι κορυφαίο σύνθημα της γενιάς μου. Της γενιάς που μεγάλωσε χωρίς αυταπάτες. Για τη γενιά που είδε τα πάντα να ξε-πουλιούνται..Θα μπορούσε να είναι γραμμένο στα Εξάρχεια με μαύρο σπρέυ.

Μία φίλη μου μου είπε: είμαι άνθρωπος, είμαι και μπλε και κίτρινη και κόκκινη. Αλλά κάθε άνθρωπος έχει φωνή και η φωνή πρέπει να ακούγεται. Όλες οι φωνές πρέπει να ακούγονται, όλων των ανθρώπων. Συνήθως ακούμε τη φωνή της εξουσίας μέσα από τα δελτία των ειδήσεων. Πως θα γίνει να ακουστούν οι φωνές αυτών που δεν χωρούν πουθενά; Σήμερα βλέπουμε μια μεγάλη μερίδα νέων να έχουν στραφεί προς το πιο σύγχρονο διαδεδομένο ναρκωτικό : την κατανάλωση. Γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι γινονται απολιτικοί; Ας μην ξεχνάμε τι σήμαινε η λέξη "ιδιώτης" στην αρχαιότητα. πάλι ξαναγυρίζω στο ερώτημα "'που πάμε". Αν και αυτό το ερώτημα φαντάζει σαν την αγωνία ενός γέρου -ηλικιωμένου ανθρώπου όταν βλέπει τη νεολαία να έχει άλλα φερσίματα απ' ότι η δικιά του γενιά.

Αν δε φοράς στολή, αν δεν έχεις ήδη κολλήσει την ταμπέλα στον εαυτό σου τότε τι κρίμα τι κρίμα τι κρίμα. Και τι θα γίνει όταν οι σύντροφοί σου θα αρχίσουν να σε κοιτάνε περίεργα και θα σε διαγράψουν από το κόμμα; Και τι θα γίνει όταν θα αρχίσεις να γίνεσαι ο εχθρός που πολεμάς.