Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2011

ποιήματα για το Σολωμό

ΖΕΦΗ ΔΑΡΑΚΗ

Διονυσίου Σολωμού


Μαύρη και λαμπερή εικόνα
κι εσηκώθηκε
μέσ' από κρύα φωτιά
Και μεγάλη σιωπή μ' εκυρίεψε
και θλιμμένη σιωπή ακολούθησε
Τα φτερά τσακισμένα και κάτω
    του χρόνου
Ω μητέρα,
δε θέλω να σου πω την ηλικία μου
Να φούντωνες εκεί που εφύτρωσες
     ακίνητη εκεί
γεννημένη για μένα

Τίποτε να μην ετάραζε
                     γύρω σου το αίμα
που μ' εγέννησε

Τη νύχτα
κατεβαίνουν οράματα που δε
θα δούνε
το φως της ημέρας
Αποτυπώνω
το ελάχιστο Μέγιστο
Ποιος θα με σώσει ξεσκεπάζοντάς με
               από τα πένθη γιατί
εκδιώκοντας εγώ και
               πάντα προσκαλώντας
τα υψωμένα μάτια των εικόνων
               στο πρόσωπό μου,
τα λάφυρα του ανείπωτου κερδίζω
και το μελάνι με σκοτώνει.

Ω άγια εικόνα
ποια εικόνα;
Μη με καταδιώκεις
                 αχνίζον
κατάμονο ρόδο αμάραντο
                 έμεινες
                 Δε
                 σε ξέρω
                 μητέρα

Το σώμα δίχως αντικλείδι, 2000 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου